Sneeuw

De trein snelde voort door een egaal wit landschap. Het leek wel alsof alle reliëf uit het landschap was gewist door de dikke laag sneeuw die alles bedekte. Een biljartlaken waar een biljartbal een spoor in zou achterlaten. Nergens was enig spoor van bebouwing te zien, de enige afwisseling werd gevormd door een bosje hier en daar.

Plotseling begon de trein te remmen, net zolang tot hij helemaal stilstond. Een totale stilte trad in. Er werd niets omgeroepen. Er zaten slechts vier mensen in de coupé. Niemand zei iets. Iedereen keek naar buiten, naar het serene landschap. Vlak naast de trein steeg een beetje damp op uit de sneeuw.

Uit een bosje dat een meter of dertig van het spoor was verwijderd kwam een ree tevoorschijn. Hij bleef stilstaan vlak bij het bosje, keek een tijdje afwachtend naar de trein en stapte toen lichtvoetig door de sneeuw richting de trein. Een meter of tien van de trein vandaan stak een spriet uit de sneeuw. Het leek een jong boompje, er zat vreemd genoeg nog een groen blaadje aan. De ree at het op. Al kauwend keek hij naar de trein. Het bleef volkomen stil, de reizigers keken gebiologeerd naar de ree. Vermoedelijk waren ze door de ree nauwelijks te onderscheiden in de trein waarin alle licht was gedoofd.

Zonder waarschuwing begon de trein weer te rijden. De ree draaide zich snel om en rende naar het bosje.