Vorige week kocht ik bij een poelier een flinke pot ganzenvet, bedoeld om eendenrillette mee te maken. Een dag later zag ik de pot die ik nog niet echt goed bekeken had op het aanrecht staan en viel mijn blik op de merknaam: Castaing. Het is geschreven in een mooi ouderwets lettertype. En dat bracht een hele reeks jeugdherinneringen boven.
Castaing was namelijk de naam van een niet zo heel erg succesvolle Franse wielrenner die in de jaren tachtig voor de Peugeotploeg reed. Peugeot had altijd een prachtig shirt, onmiddellijk herkenbaar: wit met op borsthoogte een soort mozaïekpatroon van witte en zwarte blokjes. Ik had ooit als kleine jongen zo’n shirt en was er apetrots op.
Ergens midden jaren tachtig, ik denk in 1985, opende Hendriks textiel een winkel in Sittard. Het bedrijf van Roda-mecenas Nol Hendriks was gespecialiseerd in zeer goedkope kleding en sportartikelen. Het bedrijf haalde altijd flinke omzetten met de verkoop van carnavalskostuums, uiteraard zeer betaalbaar.
Het eerste dat wij er kochten waren schaatsen. De winters van ’85, ’86 en ’87 waren de eerste echt koude winters in tijden dus er moesten schaatsen worden gekocht. Mijn ouders kochten uit zuinigheid slechts één paar herenschaatsen, ik was immers nog in de groei en het scheelde maar een paar maten met mijn vader. Schaatsen op mijn maat zouden na een jaar alweer te klein zijn en dan zouden weer nieuwe gekocht moeten worden. Mijn zus was al uitgegroeid.
Inderdaad groeide ik nog door, maar ik heb altijd kleine en smalle voeten gehouden voor mijn lengte. Resultaat was dat ik niet in die schaatsen kon staan: mijn enkels klapten om. En het gevolg daarvan is dat ik nog steeds één van de slechts 238 (autochtone) Nederlanders ben die niet kan schaatsen. Tegen de tijd dat mijn voeten bijna groot genoeg waren voor de schaatsen was het afgelopen met de strenge winters.
Een andere vroege aankoop bij Hendriks was het Peugeot-wielershirt. Ik was al vanaf jonge leeftijd een fanatiek wielerliefhebber. Als er wielrennen op tv was ging ik rondjes door de straat fietsen, fantaserend over mijn wielerhelden en hoe ik daar zelf ooit tussen zou rijden. We woonden in een U-vormige straat die met de straat waar beide poten van de U op uitkwamen een perfect rondje van 250 meter vormde. Doorgaand verkeer was er niet. De verkeersdrempels die later als een kankergezwel in de hele wijk opdoemden waren er toen nog niet, dus je kon heerlijk fietsen. De enige hindernis werd gevormd door spelende kinderen.
Toen kreeg ik dus mijn mooie zwartwitgeblokte shirt. Het moet de zomer van 1986 zijn geweest, het laatste jaar dat de Peugeotploeg heeft bestaan. Al snel na aankoop (tien gulden als ik me goed herinner) bleek er echter een probleem. Het shirt was vermoedelijk van wol of er was in elk geval wol in gebruikt. En dat verdraag ik niet, gruwelijke jeuk was mijn onvermijdelijke lot.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.