Postbode

Lambert Ubachs trok meteen zijn uniform uit toen hij thuiskwam. Eronder droeg hij een wit onderhemd, rond de oksels was het geel uitgeslagen. Zijn buik paste er niet meer helemaal in. Hij nam plaats op zijn geliefde keukenstoel, haalde zijn pakje shag tevoorschijn en rolde op zijn gemak een shaggie. Het was de dertigste van die dag schatte hij. Nadat hij de zelfgerolde sigaret had aangestoken slofte hij naar de koelkast, haalde een flesje Amstel eruit, pakte een redelijk schoon glas formaat kleintje van het overvolle aanrecht en nam weer plaats. Hij schonk een glas in, wachtte tot het meeste schuim was weggetrokken, nam een slok en liet een harde boer. Hij moest lachen. Op tafel lagen de resten van de pizza die hij twee dagen geleden had gegeten. Veel meer dan af en toe een pizza at Lambert niet. Ja, bruine boterhammen natuurlijk. Iemand had hem ooit verteld dat een glas bier gelijkstond aan twee bruine boterhammen.

Het huis waarin Lambert woonde was ernstig aan het verkrotten. Het was zeker twintig jaar geleden dat het houtwerk een nieuwe laag verf had gekregen. De kozijnen vertoonden diepe scheuren. Het plafond in de woonkamer was donkergeel, de vitrage voor de vuile ramen was gescheurd en het vet leek er wel vanaf te druipen. Een schuurtje met ingezakt dak was tegen het huis aangebouwd. Er stonden vooral bierkratten in, de vloer was bezaaid met lege flesjes. Eens per week zette de slijter acht nieuwe kratten bij de voordeur. Als Lambert zin had gehad om de avond ervoor de lege kratten klaar te zetten nam de slijter die weer mee. Dat gebeurde meestal eens per maand.

Lambert had zijn bed maar in de woonkamer gezet, hij viel elke avond voor de tv in slaap. Meestal werd hij ’s nachts wakker wanneer de film op het pornokanaal werd onderbroken door luidruchtige reclame. In de rest van het huis kwam hij alleen maar om het toilet te gebruiken en elke tweede (of soms derde) dag om zich te douchen. Zijn baas had een paar jaar geleden gewaarschuwd dat hij ontslagen zou worden als hij zich niet vaker zou wassen.

De mensen uit het sterk vergrijsde dorp begrepen niet hoe Lambert het voor elkaar kreeg om met zijn honderdvijftig kilo zware lijf per fiets de post te bezorgen in het uitgestrekte dorp met de vele steile hellingen. Lambert zelf begreep het ook niet, hij wist alleen dat het hem goed deed om bovenaan elke helling eerst een shaggie te roken. Veel post was het trouwens niet meer, het dorp liep in sneltempo leeg en de mensen die er nog woonden kregen steeds minder brieven. Nog een jaar of vijf, dan mocht hij eindelijk met pensioen. Wat Lambert betreft was het ook oké als hij op een dag tijdens zijn ronde een hartstilstand kreeg op een van de hellingen.