Ton

Vandaag was de laatste werkdag van Ton. Dat mag je gerust een gedenkwaardig moment noemen. Ton is echt een monument – in de meest positieve zin van het woord wel te verstaan. Zijn hele loopbaan als rijksambtenaar heeft hij bij dezelfde afdeling (vroeger een zelfstandige directie) gewerkt. We praten hier over een periode van achtendertig jaar. Hoeveel werkdagen zijn dat wel niet geweest? Hoeveel afdelingsoverleggen heeft hij bijgewoond?
Toen ik lid was van de ondernemingsraad van ons dienstonderdeel, en in de periode daarna als managementadviseur en later als afdelingshoofd, was ik een groot voorstander van wat wel het drie-vijf-zevenbeleid werd genoemd. Het was geen formeel beleid, maar zeg maar de leidende filosofie. Na drie jaar in een functie moest je gaan nadenken over ‘what’s next’, na vijf jaar werd verwacht dat ‘what’s next’ tot realiteit was geworden, en na zeven jaar moest je desnoods geholpen worden aan een andere functie. De praktijk is de laatste jaren overigens volledig anders, om de simpele reden dat de uitstroom naar buiten letterlijk nog maar een fractie is van vroeger, en de daardoor altijd op gang komende interne doorstroom volledig is opgedroogd. Het werd nog statischer doordat de laatste jaren vrijgevallen vacatures vaak niet ingevuld mochten worden vanwege de taakstellingen.
Ton is de anti-drie-vijf-zevenman. Sinds iets meer dan een jaar zijn we collega’s (u begrijpt, vanwege een mutatie aan mijn zijde), en ik ben zonder overdrijven diep onder de indruk geraakt van zijn toegevoegde waarde voor de afdeling. Waar bij andere afdelingen een nieuwe generatie medewerkers elke X jaar het wiel weer opnieuw gaat uitvinden heeft deze afdeling dankzij Ton een fenomenaal institutioneel geheugen. Misschien opmerkelijker is bovendien dat Ton zijn werk niet minder fris benadert dan de gemiddelde vijfentwintigjarige spring-in-het-veld die hier rondloopt. Integendeel, Ton is nog steeds uitermate gemotiveerd en uitstekend in staat om over nieuwe ontwikkelingen na te denken, waarmee hij de dieperliggende gedachte achter het drie-vijf-zevenverhaal met kracht ontkracht. Misschien een beetje een open deur, maar door mijn kennismaking met Ton ben ik ervan overtuigd geraakt dat niet voor iedereen hetzelfde recept passend is.
Ik mag met recht afsluiten met de opmerking dat we Ton heel erg zullen gaan missen, ook omdat – dat had ik nog niet genoemd – Ton gewoon een hele fijne collega en een prettig mens is.