Fam. Visser

Afgelopen weekend verbleven wij in een niet nader genoemd hotel in een niet nader genoemd kustplaatsje iets ten noorden van Katwijk. Het is lang geleden dat we een hotel hebben gezien met een dusdanig bizar interieur. Echt alles wat je kunt bedenken wat wanstaltig is was er te vinden. In bijna het hele hotel lag groene vloerbedekking met een lelijk, druk, bloemachtig patroon. In de kelder lag rode vloerbedekking met een nog lelijker en nog drukker patroon. De muren waren te pas en vooral te onpas bekleed met een soort houtfineer, donker van kleur uiteraard. De kledingkast op onze kamer had franjes, randjes, richeltjes en gedraaide knoppen en was uiteraard van donker hout. Het servies voor het ontbijt had ook al van die rare reliëfpatronen. In de eetzaal waren tussen de tafeltjes tafelscheidingen aangebracht in de vorm van een soort houten hekjes met pilaren. De rokjes van de tafels waarop de etenswaren uitgestald waren hadden uiteraard een mooi plooitje. A trip down memory lane is een positieve manier om het geheel te omschrijven.
Waarschijnlijk zou fam. Visser zich er thuis voelen. Wij wonen in een laten we zeggen upper middle class nieuwbouwwijk in Delft. Als je door de wijk loopt en bij de mensen naar binnen kijkt – wat goed mogelijk is gezien de onuitroeibare rare gewoonte van veel Nederlanders om volstrekt exhibitionistisch te zijn omtrent hun woning – zie je een soort van moderne eenheidsworst. Veel (nep-)houten vloeren, veel witte of in elk geval lichte keukens met strakke vormen, smaakvol pseudo-modern meubilair. Tot je bij dat ene huis in de wijk komt, het huis van fam. Visser. Het naambordje doet je wenkbrauwen al enigszins rijzen. Overal in de wijk wonen mensen zonder naambordje, of met vermeldingen als Joep, Petra, Stijn, Machiel en Linde, of soms Janssen Peeters, maar bij fam. Visser staat dus fam. Visser. Het doet mij denken aan mijn schoonfamilie, waarvan we steevast kerstkaarten krijgen ondertekend met fam. (laten we zeggen) Van Hees. Acht keer fam. Van Hees dus. Het interieur van fam. Visser is ronduit bizar. Kleurige vloerbedekking, meubels in een soort Queen-Annestijl, een koekoeksklok aan de muur, her en der protserige fotolijstjes, kandelaars en andere overbodige parafernalia, en uiteraard hangt voor de ramen stijlvolle geplooide vitrage. Het is eigenlijk een soort tentoonstelling van hoe mensen in de jaren zestig leefden. Misschien moeten we een folder van het hotel bij fam. Visser in de bus gooien.