Een jongedame kwam het eetcafé binnen. Ze keek een beetje onzeker en zoekend om zich heen. Ze was aantrekkelijk. Slank, goed gekleed, een hippe korte coupe. Alleen sloeg het geblondeerde haar helemaal nergens op, ze was veel te jong om geverfd haar te hebben. Het platinablond, waar de oorspronkelijke kleur hier en daar doorheen schemerde, stond totaal niet bij haar donkere wenkbrauwen. Ze wendde zich tot de bediening en vertelde dat degene met wie ze een afspraak had er zo te zien nog niet was, en of ze zo lang kon wachten. Natuurlijk kon dat, en ze nam plaats aan de bar.
-Wil je alvast wat drinken?
-Ja, dat is goed, maar wat? Hebben jullie icetea?
-Natuurlijk.
-Of zit daar tegenwoordig nog steeds caffeïne in?
De jongedame achter de bar keek haar wat bevreemd aan, zei dat ze dat nog nooit had gehoord, maar was wel zo klantvriendelijk om het etiket van de fles helemaal uit te spellen op zoek naar een vermelding van het klaarblijkelijk gehate of gevreesde caffeïne.
-Zo te zien niet.
-Ja, ik heb er gewoon zin in, doe maar asjeblief.
En dan nog dacht ik bij mezelf, who cares? Het was vast zo’n type dat geen vlees eet, en dat denkt dat je dood gaat van gluten ook al heb je geen allergie, en dat de reguliere geneeskunde niet vertrouwt omdat die alleen maar gebaseerd is op vastgeroeste ideeën, en tofu zou ze waarschijnlijk ook niet eten want dat smaakt umami. Of zoiets.
Haar date kwam binnen. Het was een aziatische jongeman die geen Nederlands sprak. Blijkbaar kenden ze elkaar nog niet, ze gaven elkaar een hand en stelden zich aan elkaar voor. Samen namen ze plaats aan een tafeltje. De jongeman bestelde, hoe kan het ook anders, een verse muntthee. Meer dan een uur bleven ze met deze twee consumpties, inmiddels opgedronken, voor hun neus zitten. Het zou vast een hele wilde avond gaan worden.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.