De terreur van de sneakers

(eerder verschenen op www.incognitief.com)

Het was een vast ritueel vroeger op de middelbare school. De eerste les van een nieuw schooljaar, een docent die de klas nog niet eerder had gehad. De docent begon dan met het één-voor-één voorlezen van alle namen en als je naam werd genoemd moest je je hand opsteken. Imca Aerts was altijd als eerste aan de beurt, en Léon Zweipfenning als laatste.

’s Avonds wilde je een vriendje bellen, maar je wist het telefoonnummer niet uit je hoofd. Nummers inprogrammeren was nog net zo onuitgevonden als het vliegtuig in de tijd van Jezus. Dus nam je het telefoonboek, en aangezien de vader van het vriendje Noud Slegers heette, keek je bij de S van Sittard, en dan bij de S van Slegers en vervolgens had je het nummer snel gevonden. Gek genoeg kwam het niet bij je op om bij de N te kijken.

Al vijfentwintig jaar ben ik een iets te geregeld bezoeker van platenzaken, vroeger met heel veel vinyl en een rekje cd’s, daarna alleen gevuld met cd’s, en de laatste jaren met steeds meer vinyl en steeds minder cd’s. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ik op zoek was naar de nieuwe cd van Tom Waits, dat ik hem niet kon vinden en dat het vriendelijke personeel mij desgevraagd vertelde dat ik natuurlijk bij de T moest kijken, want Tom heet toch Tom?

Ongeveer tien jaar geleden kocht ik voor het eerst een iPod, met maar liefst vier Gb geheugen! Toen ging ik voor het eerst cd’s rippen om de iPod te vullen. Ik legde een cd in de lade, duwde de lade zachtjes aan, en na enig gezoem verscheen in het scherm van iTunes alle informatie over de cd. Wat een wonder van techniek! Dit alles werd en wordt mogelijk gemaakt door voorheen cddb, tegenwoordig Gracenote, een online database vol metadata van heel veel (maar lang niet alle) cd’s. Maar he, wacht even, dat is gek! Als ik een cd van Neil Young probeerde te rippen, kwam deze in de ‘bibliotheek’ (gek woord voor muziek, maar dat terzijde) terug bij de N, bij de Y was niks te vinden. En Billie Holiday vond ik bij de B, de H bleef angstaanjagend leeg. Dat pikte ik niet! Dus ging ik zelf de metadata aanpassen, wat je gerust een zaadklus kunt noemen. Serge Gainsbourg veranderde ik in Gainsbourg, Serge en John Martyn werd toch echt Martyn, John. Op die manier kon ik tenminste al bladerend in mijn ‘bibliotheek’ de muziek terugvinden op de plek waar ik deze verwachtte, en waar ie in de platenzaak ook te vinden was. Na een pc-crash moest ik opnieuw beginnen met rippen, en even later begon ik weer van begin af aan omdat ik een betere kwaliteit rips wilde. Telkens bleef ik stug Johnny Cash veranderen in Cash, Johnny.

Een Andere Anomalie Is Dat gRACENOTE Alle Songtitels Op Deze Manier Weergeeft, Volgens Mij Toch Heel Anders Dan Welke Taaldocent Dan Ook Wie Dan Ook Wanneer Dan Ook Heeft Geleerd, Maar Je Kunt Je Wel Overal Druk Over Maken.

Onlangs kocht ik een harddiskspeler van hifi-kwaliteit en ben ik voor de zoveelste keer opnieuw begonnen met het rippen van al mijn cd’s. Ik heb me er maar bij neergelegd. Soms zijn er van die dingen in het leven die zijn zoals ze zijn. Dus ben ik begonnen met de A uit mijn cd-kast, en vult zich de bibliotheek bij de L (Louis Andriessen, Louis Armstrong), de R (Ryan Adams), en heb ik geen idee waar ik Julian ‘Cannonball’ Adderley straks terug ga vinden. Hij heet toch echt Julian, maar wordt meestal Cannonball genoemd.

Gelukkig heb ik ook een hele stapel cd’s van Arno. Die heet gewoon Arno.

Is dit nou de terreur van sneakerdragende programmeurs in Silicon Valley, waar iedereen alleen maar een voornaam heeft? Was het nou zo moeilijk om in de database van metadata een extra regel toe te voegen, te weten voornaam, en vervolgens te sorteren op achternaam/bandnaam? Of is dit het product van een generatie, die überhaupt niet nadenkt over alfabetische volgorde maar die gewoon een zoekfunctie gebruikt? Ik vrees dat laatste.

En dan kijk ik, drie dagen ongeschoren, in de spiegel en zie ik dat de laatste niet-grijze baardstoppels het steeds moeilijker krijgen om zich staande te houden, en denk ik terug aan een veertienjarige nerd met een te grote bril en een slecht geknipt kapsel, die weet dat als de leraar bij de H is aanbeland de tijd is gekomen om zijn hand op te steken.