Patchwork

Ik was niet van plan vandaag iets te schrijven, maar toen ik dit hoorde kroop het bloed et cetera. Dit is een beetje een anomalie in mijn muziekcollectie, in vele opzichten zelfs. Dolly Parton staat zo’n beetje symbool voor alles waar ik niet van hou, nep, synthetisch, commercieel, mierzoet, plastic.

Ik hou ook helemaal niet van dit soort country; platte muziek met meestal een afgrijselijke sound, gelardeerd niet met spek maar met van die vreselijke strijkers die klinken alsof ze uit een doosje komen. Bah is zacht uitgedrukt. Het album Coat of many colors uit 1971 valt echter 100% mee. Hier is blijkbaar een fatsoenlijke producer aan het werk geweest, die alle overbodige troep gewoon lekker buiten de deur heeft gehouden. Relatief kale, smaakvolle arrangementen zijn het resultaat. Ja, dan moet je je nog wel over die vreselijke ingebouwde ‘snik’ in het zingen heenzetten…

Waar het hier natuurlijk om gaat is het titelnummer. Voor La Parton zelf is het ‘t favoriete nummer van alles wat ze zelf geschreven heeft. De tekst schijnt op haar eigen jeugd gebaseerd te zijn, maar het is zo’n over the top goedkoop sentiment dat je er eerder om moet lachen dan iets anders. Ja ja, die lieve moeder, die met zoveel liefde een prachtige jas aan elkaar naaide van alle lapjes die ze kon vinden, en wat was de kleine Dolly trots op die jas!

Maar ik vind het heerlijk.

Pink een traantje mee:

Dolly Parton – Coat of Many Colors