De doos

Allebei onze buren hebben met het warmere deel van het jaar in aantocht een nieuwe bank gekocht voor op het terras. Een paar dagen geleden kwam ik thuis van werk toen de buren aan de ene kant nog bezig waren met het opruimen van het verpakkingsmateriaal waarin de vijfpersoonsbank was afgeleverd. Achter alle huizen in de straat staan telkens drie kliko’s, een grijze, een groene en een blauwe. Bovenop de kliko’s stond of lag nu een werkelijk intergalactisch grote doos. Je zou er waarschijnlijk een heel voetbaljeugdelftal in kunnen vervoeren. Misschien weinig comfortabel en allicht wettelijk niet helemaal toegestaan, maar plek zat.

Twee dagen later ga ik ’s ochtends de achterdeur uit. Terwijl ik mijn fiets van het slot haal zie ik vanuit mijn ooghoeken de kliko’s van de buren met daarop de doos. Ik verstijf even en volledig verbaasd kijk ik op. Ik knipper hevig met mijn ogen. De kliko’s staan nog steeds op dezelfde plaats en de doos ligt er nog steeds bovenop. Maar het ding is ineens nog maar iets van tachtig bij veertig bij dertig centimeter, een hele normale doos. Ik herken echter de vorm, de kleur, de pijlen die de bovenkant aanduiden. De buren hebben wel een zwarte kat, maar dit verwacht je toch niet meteen.

Dan is het plotseling alsof ik voor de tweede keer die ochtend wakker word. Achter de kliko’s tegen de muur ligt de zorgvuldig in stukken gesneden meer-dan-mansgrote-doos. De kleine doos op de kliko’s is ongetwijfeld een broertje van de grote waarin kleine onderdelen hebben gezeten. Terwijl ik het bonzen van mijn hart voel afnemen stap ik op mijn fiets. De kat van de buren schiet onder onze auto vandaan.