Het lijkt wel alsof het deze vrijdagochtend nog een stuk rustiger op straat is dan normaal. Op de Buitenwatersloot is het vrijwel uitgestorven, de eendjes en meerkoeten in het water maken nog de meeste herrie. Vanaf een stuk verderop hoor ik wat ondefinieerbaar geschreeuw. Ik kijk waar het vandaan komt en zie een meter of vijftig voor me een jongen aan de kant van de weg staan. “Hey, high five, high five!” versta ik nu. Het behoeft maar weinig deductieve vaardigheden om in te zien dat, terwijl ik fris gewassen en gepoetst op weg ben naar weer een dag vol kantoorwerkzaamheden, hij op weg naar huis is na een nacht vol vloeibare werkzaamheden. Zijn stem klinkt zoals een stem nou eenmaal klinkt na een hele nacht bier en wellicht andere spiritualiën hijsen. Zijn outfit is niet zo heel erg gangbaar: hij draagt een vrij strak zwart t-shirt, een zwarte driekwart-legging en daarop een blauw balletrokje. Hij heeft steil donker haar. “Hey, high five!” Als ik een meter of vijfentwintig bij hem vandaan ben steekt hij zijn rechterhand uit. Ik fiets tegen de twintig kilometer per uur en minder geen vaart, dus moet even goed mikken. Ik geef hem een flinke klets tegen zijn hand. Het valt me op dat zijn handpalm helemaal rood is. “Hey hey, dankjewel, tot ziens hè!” “Hoi!” Met een grote glimlach op mijn gezicht fiets ik verder naar het station. Wat kan het soms ook gemakkelijk zijn om iemands dag te maken.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.