#84revisited Taylor Swift – 1989 (2014) 5/10-5/10

Is mijn mening veranderd?

[Podcast-voorbereiding-aflevering (1001 Album Complaints episode 240) verschenen 22 december 2025]

Toen de heren van de podcast dit album uit de hoge hoed zagen rollen als volgende opdracht merkte een van de hosts op dat de typische luisteraar, (witte) mannen van middelbare leeftijd, dit album niet zou hoeven luisteren want het was door en door bekend.

Nou, niet dus. Dat wil zeggen, het ligt eraan wat je middelbare leeftijd noemt maar ik als Genx-X’er ben of was totaal niet bekend met deze muziek. Dat zou misschien wel het geval zijn geweest als ik een radio-luisteraar was geweest, maar daarmee ben ik ergens aan het einde van mijn studententijd min of meer mee gestopt (en dat was destijds alleen alternatieve radio).

We hadden laatst een discussie op kantoor naar aanleiding van ieders Spotify-leeftijd – dat is een leuke voor gesprekken met collega’s, we snappen nog steeds niet hoe die ene collega (van midden dertig) aan een leeftijd van 25 kwam terwijl zelfs veel jongere collega’s ver boven de 70 uitkwamen – over het publiek van Taylor Swift en een Gen-Z-collega beweerde dat de gemiddelde Swiftie amper twintig was.

Nou, niet dus. Taylor Swift is echt de grande dame van de millennials, die dus tussen de 18 en 33 waren toen dit album uitkwam. Je zou dus nog overloop verwachten naar Gen-Z en die is er natuurlijk ook. De jongere millennials en de oudste Gen-Z’ers, those are the Swifties.

Maar niet de dikbuikige grijsharige Gen-X’ers. Nu we dat hebben vastgesteld, hoe beviel mijn hernieuwde kennismaking.

Pfff. Ik heb het album deze keer op de fantastische koptelefoon geluisterd. Die enorme geluidsdruk die via de speakers over je uit wordt gestort valt dan wat minder op, maar het is een blijft een grote berg synthetische bombast. Naar het einde wordt het album – dat sowieso veel te lang is en op het einde uitdooft – echt vermoeiend. En wat me ook opvalt is hoe weinig muziek er te horen is. Het is allemaal nep en plastic, een groot elektronisch bombardement van dikke-Bertha-synthesizers-en-computers. Daarom sprong net als de eerste keer ‘Style’ er meteen uit, daar zit veruit de meeste muziek in.

Neem ‘Bad blood’, niet een van de tophits maar wel een populair nummer. Het is echt een juggernaut aan computergeluid die je compleet verplettert.

Dat neemt niet weg dat er onmiskenbaar aanstekelijke liedjes op het album staan die een niet al te slechte waardering rechtvaardigen. Maar het is geen album dat ik voor mijn plezier opnieuw zal luisteren.

We houden het op 5/5. Mijn eerdere review teruggelezen: ik ben behoorlijk consistent. Benieuwd wat de fanboys van de podcast vinden. Meestal is de algehele appreciatie van een album vrij gelijk, het is bij de meer extreme (vernieuwende) muziek dat ik veel positiever ben en bij de popmuziek dat zij, die duidelijk meer pop-savvy zijn, juist veel positiever oordelen. En dan is er nog een generatiekloof.