Pretentious? Moi?
Het is weer tijd voor de briljante songwriter met de man met het mislukte haar en de engelenstem, tevens wiskundige. Dit album gaat vooraf aan Bookends en het wordt wel beschouwd als de echte doorbraak van het duo, dat hierna nog maar twee albums zou produceren.
Op Bookends zagen we de heren op de hoes op een prachtige foto van Richard Avedon als twee kunstacademie-studenten met als tweede studie naoorlogse Franse filosofie. Op dit album lijkt het af en toe alsof ze de boekenkast van een student literatuur omver hebben gekieperd en willen vertellen over wat ze allemaal tegenkwamen, en dat doorspekt met anti-oorlog – dit is een gek woord – propaganda. Met beide is overigens helemaal niets mis, integendeel.
Waar ook niks mis mee is: de muziek. Die is bij vlagen wonderschoon. Het begint allemaal met de opener ‘Scarborough fair / Canticle’, dat overigens een hele copyright-oorlog veroorzaakte. Feit is dat de ruggengraat van het nummer een Engelse traditional is. Hoe het ook zij: het is prachtig geschreven en prachtig uitgevoerd. De vocale kwaliteiten, vooral in combinatie, van de heren komen misschien wel nooit nergens beter tot hun recht dan in dit juweeltje (dat ook de bron van de titel is).
Het allermooiste moment van dit album vinden we een paar nummers verder in het populairste nummer van het album: ‘Homebound’. Het begin van dat nummer is zo ongelofelijk mooi! Het moet een van de allerbeste momenten van Simon als songwriter zijn. Die eenvoudige vocale lijn met dat contra-effectje van die geplukte gitaar, dan de harmonie die wordt toegevoegd aan de zang en de basis van de bas eronder. Het is muziek met een hoofdletter M. Beetje jammer: het refrein van dat nummer is eigenlijk te poppy, te blije-eikel, te cheesy, whatever.
Twee nummers die ook nog genoemd mogen worden zijn het eveneens erg mooie ‘The dangling conversation’ en het opvallend felle ‘A simple desultory philippic’. Dat laatste lijkt wel een soort rant over de confrontatie tussen highbrow en lowbrow culture. Alleen de titel rechtvaardigt al de subtitel van dit stukje… Maar het is wel een nummer dat dit album wat pit geeft dat het voor de rest een beetje mist. Maar ja, dat is Simon.
Er is veel te genieten, dit is echt een goed album. Er zijn geen missers, of toch wel. Afsluiter ‘7 O’clock news / Silent night’… Het idee is niet onaardig, een typisch Simon & Garfunkel engelachtige uitvoering van ‘Stille nacht’ met daar overheen een radio-DJ die het – overigens niet originele, maar speciaal opgenomen – nieuws voorleest. Maar het is té.
Bon. Tijd voor het jubileum (al heb ik inmiddels al 102 albums gedaan).
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.