Waarom?
Radiohead is een van de beste bands van de jaren negentig. Ze brachten twee weergaloze albums uit die zonder enige twijfel tot de allerbeste van dat decennium behoren: ‘The Bends’ (1995) en ‘OK Computer’ (1997). ‘The Bends’ vind ik nog beter dan ‘OK Computer’, daarover ergens in een wellicht verre toekomst meer. Het zijn hoogtepunten van het decennium maar zeker ook van het genre van alternatieve rock (pop?). Op hun debuutalbum ‘Pablo Honey’ uit 1993 stond het nummer ‘Creep’, dat wellicht tot de meest kenmerkende nummers van zowel decennium als genre behoort, met dat refrein dat bij elke liefhebber van het genre volledig uit zijn (haar) hart komt.
En toen kwam in 2000 ‘Kid A’.
Waarom?
De band gooide het over een andere boeg, misschien dachten ze dat ze het genre van de alternatieve rock uitgespeeld hadden? Dus brachten ze een album vol Commodore-64-muziek uit. 47 minuten vooral gevuld met bliepjes.
Waarom?
Opener ‘Everything in its right place’ heeft nog iets van melodie en iets van iets dat aan de andere kant van de wereld doet denken aan de hoogtijdagen van deze ooit waanzinnig goede band, het tweede (titel)nummer ‘Kid A’ is toch gewoon belachelijk? Ik bedoel: belachelijk?
Waarom?
Dit album werd later door sommige critici en muziekhistorici uitgeroepen tot beste album van het decennium.
Waarom?
Jongens, even serieus. Als Radiohead het over een andere boeg wil gooien, dan mag dat. Ik hoef het niet mooi te vinden, ik hoef er niet in mee te gaan, het is een vrije wereld. Maar dit is gewoon niét goed. ‘Kid A’ slaat gewoon helemaal nergens op. Prima dat de band elektronische muziek wil gaan maken, maar dat doen of deden anderen in die tijd beter. Toevallig luisterde ik op de terugreis van Parijs waar ik vorige week voor werk was de podcast ‘1001 Album complaints’, de inspiratiebron voor dit project, over ‘Moon safari’ van Air. Dat is zó veel beter dan dit album, het is haast schrijnend.
Het derde nummer ‘The national anthem’ heeft zowaar iets van structuur met een ritmesectie die een aardige dreun speelt. De stem van Thom Yorke wordt vervormd en klinkt ijdel als de ether die tandartsen zestig jaar geleden gebruikten. Dan valt er een brommende baritonsax in, even later aangevuld met een tenorsax en koperblazers die een soort free jazz spelen over de beat van Radiohead heen. Dat is niet onaardig bedacht, maar ook daarvoor geldt: dat hebben we echt beter gehoord. Het is met afstand het beste nummer van het album samen met ‘Optimistic’, dat zowaar gebouwd wordt op een gitaarmelodie. Het is bijna old school (…) Radiohead en valt als zodanig dus merkwaardig uit de toon op dit album.
De rest van het album is totaal onzinnige bliepjesherrie. Het was nog niet genoeg, want de sessies voor dit album leverden te veel materiaal op voor een album zodat er nog een vervolg kwam: ‘Amnesiac’. Ik denk dat dat het album is dat ik cadeau kreeg van een goede vriend, die mijn teleurstelling over het vergaan van Radiohead erkende maar vond dat ik er op zijn minst naar moest luisteren.
Daar had hij helemaal gelijk in. Mijn muziekcollectie, die van Napalm Death tot Frank Sinatra, van Telemann tot Slayer, van Carol King tot Daft Punk en van Boudewijn de Groot tot Peter Brötzmann gaat kun je gerust gevarieerd en avontuurlijk noemen. Dus ook hiervoor moet ik mij openstellen.
Ik vind het gewoon niet goed. Resteert mijn vraag aan Thom Yorke en zijn vrienden:
Waarom?
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.