De heavy metal onder de hiphop?
Het was de hoogste tijd dat er weer eens een hiphopalbum langskwam. Als ik Jazmine Sullivan (#77) niet meereken moeten we al terug naar Kanye West die als 50e aan de beurt was.
Tsjonge.
Ik had zoals te verwachten viel nog nooit naar Public Enemy geluisterd. Ik ken ze uiteraard wel van naam, wat heet. In mijn vormende jaren waren ze in de linksige muziekpers* all over the place. Critics darlings. Maar dat niet alleen. Als ik mij goed herinner waren er ook opvallend vaak jongens als ik, die regelmatig in de bekende T-shirts van (extreme) heavy metalbands rondliepen, die opeens in Public Enemy-shirts te zien waren.
*linksige muziekpers… Tsja, misschien een onterechte formulering, maar alles wat in sociaal-maatschappelijk of cultureel opzicht laten we zeggen vooruitstrevend, of misschien dat niet eens, “niet-extreem-conservatief” is, wordt de laatste jaren al snel links genoemd. De tamelijk rechtse (in sociaal-economisch opzicht) krant NRC is dus tegenwoordig de spreekbuis van “links Nederland”. U begrijpt wat ik bedoel (en ook wat ik daarvan vind).
Misschien is dat een bedachte herinnering, maar ik denk het niet. Want deze muziek vind ik wat alle hiphop betreft die ik tot nu toe geluisterd heb als het ware de heavy metal in dat voor mij zo onbekende genre. Niet omdat er allemaal samples van distortion-gitaar worden gebruikt (een enkele) maar vanwege de algehele impressie van de muziek. Het is overdonderend in de goede zin van het woord. Dus ik snap dat dit metalheads aansprak. En ik snap ook wat beter hoe het label van de band, Def Jam, Slayer tekende en dier beste album uitbracht in 1986.
Wat ik ook goed vind: de stem van een van de twee rappers, Chuck D. Dat vind ik nou echt een goede stem voor een rapper. En ik lees op wikipedia dat ik daar niet de enige in ben, hij heeft blijkbaar een van de meest kenmerkende stemmen in hiphop. Chuck D heet ook wel Carlton Douglas Ridenhour, en vormt samen met Flavor Flav oftewel William Jonathan Drayton Jr. Public Enemy (aangevuld met wisselende leden). Ik begrijp dat Flavor Flav de zogeheten hype man is. Ik leer een hoop.
Kritiek op dit album? Ja, die heb ik genoeg. Om maar met de eerste standaardkritiek te beginnen, niet zozeer op hiphop maar op albums uit die tijd (wat ook wel een beetje de hoogtijdagen van hiphop waren, geloof ik): het is natuurlijk veel te lang. 63 minuten, pfff. Nogmaals, ongeacht het genre, er is bijna geen band die een uur of langer de spanningsboog op spanning kan houden. Albums van rond 40 minuten klinken automatisch beter.
Dit album heeft dan ook nog allerlei ’tussennummers’, korte stukjes muziek. Waarschijnlijk nodig om een verhaal te vertellen, maar zoals altijd: daar ben ik niet mee bezig.
Tweede bijna standaardkritiek is niet zozeer dat er niets gebeurt, want het album is best gevarieerd, het gaat niet onder je schedel kruipen en irriteren en dat je wil uitschreeuwen “doe eens iets”, maar wel dat het wat vlakjes is. Ik vind er weinig hoogtepunten. Natuurlijk is er de ‘hit’ ‘Fight the power’, en het nummer dat er voor mij nog het meest uitspringt is ‘Welcome to the terrordome’. Dat zijn dus meteen de twee meest gestreamde tracks en het komt niet vaak voor dat ik die ook het beste vind. Maar mijn punt was vooral: het gaat almaar door, en ik denk maar zelden “oh, dit nummer moet ik onthouden” (of noteren in mijn boekje).
Hadden ze toch meer metalsamples moeten gebruiken…
Maar behalve dat het te lang is vind ik dit een luisterbaar album en daar hoort dit cijfer bij.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.