#92 Elvis Costello – Brutal youth (1994) 5/10

Die ene te veel

Declan Patrick MacManus, oftewel Elvis (naar Elvis Presley) Costello (naam van zijn moeder) staat met zes albums in de lijst. Brutal Youth is het zesde en laatste, acht jaar na Blood and Chocolate. Zijn eerste drie albums staan er allemaal op, dan slaan we er drie over tot nummer zeven, vervolgens weer drie overslaan tot nummer elf, dan moeten we vier albums wachten tot nummer zestien: Brutal Youth. De als ik goed tel achttien albums die hij daarna nog maakte komen niet voor. Ik heb het dan alleen over echte studio-albums.

Brutal Youth had er ook niet op gehoeven. Ik snap er niet veel van, het is een heel matig album.

Ik vermoed haast dat Robert Dimery en zijn mede-auteurs alleen de eerste drie nummers geluisterd hebben. Het album begint namelijk erg goed. Eerst het sterke, poprocky ‘Pony St.’ Dan volgt het veruit beste nummer van de plaat: ‘Kinder murder’. Dat is echt een ijzersterk nummer, refererend aan jarenzestigpop, met een fuzzy gitaarsolo die herinneringen aan de jaren zeventig oproept, en een geheel dat prima past in de rockrevival die in 1994 volop bezig was. Goed drumwerk, zoals altijd, van vaste drummer Pete Thomas. Het refrein laat je niet meer los. ’13 steps lead down’ is ook een goed nummer met wederom een oorwurm-refrein.

De nummers daarna vallen hooguit in negatieve zin op. Het begint met de blijkbaar grootste (Spotify-)hit ‘This is hell’. Waarom luisteren mensen hier negen tot zelfs twintig keer vaker naar dan naar de rest van het album? ‘Clown strike’ is echt bijna lachwekkend, met hele domme, lelijke koortjes. Die komen nog vaker terug op de plaat. ‘You tripped at every step’? Idem: bijna lachwekkend. Op veel nummers, zoals ‘Still too soon to know’ en afsluiter ‘Favourite hour’ meent Costello, over wie ik al schreef dat ik hem niet goed pruim als zanger, met een sterk, gemaakt vibrato te zingen. Laat maar, asjeblieft. Ik geef overigens toe: dat is smaak. Maar dat is dit allemaal, natuurlijk. ‘20% amnesia’ is een poging terug te keren naar de energie van de eerste twee punky albums van Costello. Alleen, de instrumentatie slaat nergens op. Je hoort bijna alleen maar drums. Verder vooralpino en een Tom Waits-achtige (‘Swordfishtrombones’) gitaar die in deze muziek totaal misplaatst is. Het is verschrikkelijk slecht geproduceerd. Vooruit. ‘Sulky girl’ kan er nog wel mee door.

Eerlijk gezegd: een onbegrijpelijke vermelding in het boek. Ik denk dat ook Costello fans het ermee eens zullen zijn dat die andere albums (en misschien nog een paar andere, oudere) hier veel beter thuishoren.