Het is weer tijd voor heiligschennis!
The Band. Er zijn mensen, serieuze muziekliefhebbers als ik, heel veel mensen zelfs, die als je ze vraagt wat ze van The Band vinden drie meter de lucht in stijgen, een vierendertigvoudige salto met zestienvoudige schroef maken, beginnen te kwijlen als een boxer en amper nog woorden uit kunnen brengen en dus maar wat dom beginnen te stotteren.
Ik niet.
The Band is voor mij als een kabbelend bergbeekje. Mooi om te zien (horen, dus), aangenaam, charmant, maar niet bepaald een life-changing event om het tegen te komen, en je zult er ook geen vakantie voor boeken om ernaar terug te keren.
Dat idee dus.
Typerend is dat ik dit album al vijftien jaar of zo bezit, en dat ik bij beluisteren eigenlijk maar één nummer herken van eerdere luisterbeurten. Dat is uiteraard de grote hit, ‘The weight’. De rest laat nauwelijks een indruk achter. Typerend is het slotnummer ‘I shall be released’, dat opmerkelijk genoeg de op-een-na meest gestreamde track is. Er wordt met absurd hoge stemmen gezongen, er gebeurt drie minuten verder niets, en het leven gaat weer verder.
Dat zingen, daar staan ze om bekend. Prachtige harmonieën bladiebla. Net als hun tijdgenoten Crosby, Stills and Nash al dan niet met Young er nog bij; maar die vind ik veel en veel beter omdat de muziek gewoon veel beter (spannender is). Als ‘Almost cut my hair’ op dit album had gestaan was je van verbazing uit je stoel van de Erasmusbrug gevallen en klaarwakker geweest van het koude water waarin je terechtkwam.
Maar dat gebeurt dus niet. Kabbel kabbel kabbel als dat bergbeekje. Het enige nummer buiten het mooie ‘The weight’ dat enigszins wakker schudt is ‘Chest fever’ dankzij dat scheurende orgel en een lekker loom swingende melodie.
Maar hee, er staat nog een nummer op dat iedereen van mijn generatie kent of hoort te kennen. ‘This wheel’s on fire’ is namelijk in een coverversie door Julie Driscoll bekend als titelsong van de comedyserie ‘Absolutely fabulous’; het refereert uiteraard aan de gloriedagen van de karakters van Jennifer Saunders en Joanna Lumley. Die versie is trouwens een cover door Driscoll van haar eigen cover van het origineel van The Band, die in tegenstelling tot het origineel een grote hit werd. The Byrds coverden het trouwens ook (net als vele anderen).
[…]
Sorry, ik viel in slaap. Begrijp me niet verkeerd, het is aangename muziek – als dat beekje – maar het doet dus niks.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.