#88 The Young Gods – L’eau rouge (1989) 7/10

Doen zij nou Arno (TC Matic) na, of doet Arno hen na?

Of allebei?

Ik weet niet goed wat ik hiermee moet. Intrigerend is het zeker, maar ook monotoon (dat heeft een voor de hand liggende reden), een beetje onaf (dat is eigenlijk wat bij deze muziek hoort) en lelijk (logisch).

Waar hebben we het over? Dit album is weer zo’n mysterie uit de lijst. Zoals ik al eerder beschreef, de meeste albums lijken uitgezocht op commercieel succes, een reeks andere op – wat je intuïtief eigenlijk zou verwachten – hun rol in de muziekgeschiedenis, er zijn zo te zien albums die vooral het spectrum wat moeten verbreden (uit andere continenten dan Noord-Amerika en Europa, en in andere talen) en dan zijn er de mysteries.

Ik ben net te jong voor dit album, ik was toen nog volledig in de metal en las nog geen Volkskrant (of Oor). Maar toch is het merkwaardig dat ik ook in de 35 jaar sindsdien werkelijk nog nooit van The Young Gods had gehoord. Maar dan ook echt nog nooit. Terwijl dit toch raakt aan genres waar ik later helemaal in was en zie de subtitel: niet ver verwijderd is – en tegelijkertijd juist heel ver – van muziek die ik ophemel tot ik zelf een engel ben geworden.

The Young Gods komen uit… Zwitserland. Fribourg, om precies te zijn. En dus, jawel, hebben we een Franstalig album te pakken. Dat is verfrissend. Wat ook verfrissend is, of niet: dit is een curieuze band. De samenstelling is namelijk: een zanger, een drummer, en… een sampler. De muziek kan getypeerd worden als een mix van industrial metal en Europese volksmuziek. Not everyone’s cup of tea…

De link met de Belgische rockgoden TC Matic – met zanger Arno – is zo ongelofelijk onmiskenbaar, dat het weer des te merkwaardiger wordt dat die, en dan zeker hun debuutalbum, niét in deze lijst staan en deze volgens mij toch echt veel obscuurdere band die ook echt minder goed is wél. Nuancering: TC Matic (het album) staat wel in de Nederlandstalige editie. Maar misschien is dit deels het Noordwest-Europese perspectief: het Engelstalige wikipedia-lemma van The Young Gods is uitgebreider dan dat van TC Matic.

Feit is: de stem van zanger Franz Treichler lijkt zo ongelofelijk veel op die van Arno, dat is bijna bizar. Maar de verklaring voor de subtitel: vooral de stem van de latere Arno, toen het effect van decennia sigaretten- en alcoholmisbruik erg groot begon te worden. De muziek daarentegen, als dat niet heel erg leentjebuur speelt bij het negen jaar oudere debuut van TC Matic, dan – zoals ze in Limburg zeggen – vraet ich unne bèssem. Enerzijds scheurende gitaren, anderzijds opeens een accordeon die op zolder uit een doos is gehaald. De overgang van titelnummer ‘L’eau rouge’ naar het hartstikke-musette ‘Charlotte’ is bijna bizar, en dat is goed. En dan weer door naar de metal van ‘Longue route’.

Wat wringt aan deze muziek is dat die accordeon dus niet uit een doos op zolder is gehaald maar uit een doosje komt. En dat geldt te meer voor die zwaar vervormde gitaren. Dat zijn dus allemaal samples. Goed gedaan, zeker met de gebrekkige techniek uit 1989, maar je hoort het ook. Daardoor wordt het onmiskenbaar monotoon, want ja, een sample is en blijft een sample. Die blijft dus zoals-ie is. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig waar de samples vandaan komen. Daar moeten ze een stapeltje stevige metal-albums hebben gebruikt.

Wat ook een beetje wringt zijn die drums. Ik kan er geen info over vinden, ik vind ze erg synthetisch. Of het midi-drums zijn of dat ze een eind-jaren-tachtig-productiebehandeling hebben gekregen is mij niet helemaal duidelijk. Irriteren gaat het in elk geval. Die industrial-achtige benadering is ook niet mijn ding. Ik moest sterk aan Godflesh denken, maar dat is vermoedelijk voor het grote publiek een nóg obscuurder band.

Het heeft niet zo veel zin om individuele nummers te bespreken. Dit is meer een soort ervaring die je moet ondergaan.

Of je dan nog zin hebt in een tweede keer? De meeste mensen vermoedelijk niet. Ik heb er nu een stuk of vier achter de rug en tsja… Kudo’s voor de vernieuwendheid. Daarom net een 7 en dus vier sterren.