God save Donald Duck, vaudeville and variety
Nee, ik ben niet aan het raaskallen. Dit is vrijwel letterlijk de eerste zin die we horen op dit album:
We are the Village Green Preservation Society
God save Donald Duck, vaudeville and variety
[…] God save strawberry jam and all the different varieties
Het is een merkwaardig rijtje dat god moet redden (verder in de song komen onder andere Fu Manchu, little shops, china cups and virginity nog langs, god krijgt het druk). Het merkwaardige aan het rijtje hierboven is dat Donald Duck en vaudeville – in Engeland min of meer music hall geheten – toch echt héél erg Amerikaans zijn, terwijl dit album als het iets doet dat toch vooral mijmeren is over het Engeland waarin Ray Davies opgroeide. Het is een heerlijk sentimenteel album.
The Kinks. Er zijn momenten geweest waarop ik als antwoord op de vraag “wie vind je beter, de Beatles of de Stones” als antwoord zou hebben gegeven: de Kinks. Ik vind ze geweldig. Ze hebben waanzinnig mooie nummers gemaakt. Op dit album ontbreekt wat mij betreft een échte skyrocket, maar het zijn wel heel veel goede nummers.
En een aantal net niet nummers. ‘Phenomenal cat’? Nee, dank je. ”Sitting by the riverside’ is ondanks het ervan afdruipende sentiment iets te onvriendelijk, op het valse af, met een valse tingeltangelpiano en een twijfelachtige accordeon. Wel een gedurfd nummer. ‘Last of the steam-powered trains’ – had ik al gezegd dat dit album sentimenteel is? – komt nooit echt op gang.
‘Do you remember Walter?’, ‘Johnny Thunder’, ‘Animal farm’, het prachtige ‘Village green’ – met een hoofdrol voor een hobo en een klavecimbel – ‘Monica’ met wat latin-tinten, het uptempo ‘People take pictures of each other’ (to proof that it really existed), het zijn juweeltjes. En dan is er nog het richting hardrock gaande ‘Wicked Annabella’, van de band die met ‘You really got me’ misschien wel de eerste hardrocksong ooit opnam. Volgens de deskundologen is het trouwens een psychedelische rocknummer, het enige dat The Kinks zouden hebben gemaakt. Whatever.
Hebben we dan alle songs gehad? Nou… De versie van het album die ik geluisterd heb voor deze exercitie kent 15 nummers. Het is de VK- en VS-editie. Maar er is ook een ‘Europese’ – nogal merkwaardige aanduiding voor een lijstje landen waar Nieuw-Zeeland tussen staat – editie met slechts 12 nummers. Maar van die 12 zijn er weer 2 die niét op de VK- en VS-uitgave staan. Het is een rommeltje zoals wel vaker in die tijd.
Zoals hierboven blijkt, dit album is een mix van stijlen die alle kanten op stuitert. Daar was ik bij Alex Harvey heel kritisch op, waarom hier dan niet? Nou, ten eerste is dit wel degelijk nog steeds een eenheid. Het is onmiskenbaar allemaal The Kinks. En Ray Davies is gewoon een steengoeie songwriter die zich bijna alles kan permitteren.
Ik begon met een 7 als waardering, maar dit is een voorbeeld van een album dat met elke luisterbeurt beter wordt. Ik stop bij 5 sessies en een 9.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.