#81 The Sensational Alex Harvey Band – Next… (1973) 5/10

Ik snap het niet

Deze band – of is het artiest? – staat om te beginnen al met 2-0 achter. Kijk, je mag je band elke naam geven die je maar wil. Maar ’the sensational Alex Harvey band? Of het sensationeel is bepalen wij wel, meneer Harvey. En dat valt best tegen.

De mix van genres en invloeden op dit album is merkwaardig en werkt wat mij betreft niet goed. Het album trapt af met bluesrocker ‘Swampsnake’. Dat was ook een beetje wat ik verwacht had, een soort staartje van de Britse bluesrockbeweging van de jaren zestig, als een soort John Mayall. Het is best een oké nummer.

Het volgende nummer is meer een boogie-achtige song: ‘Gang bang’. Het werkt niet. Die koortjes in het refrein, die trööte (in goed Limburgs, (koper)blazers): het is allemaal veel beter gedaan door anderen. Het zingen van naar ik aanneem Alex Harvey is, tsja. Ik heb deze keer om mijn mening niet te beïnvloeden geen enkele research gedaan.

Dan komt het absolute hoogtepunt van het album. ‘The faith healer’ is echt heel sterk, een beetje een experimentele, duistere song. Echo’s van Can, best een revolutionaire song voor 1973. Maar die is afgelopen en dan krijgen we ‘Giddy up a ding dong’ (de titel zegt het al): Racey-achtige glamrock. Dit kon echt van afkomstig zijn. Google Racey maar. Hele cheesy, poppy glamrock. Ik vond dat leuk toen ik negen was. Ik ben nu eenenvijftig. Het slaat nergens op, helemaal niet in combinatie met dat avant-gardistische hoogtepunt dat eraan vooraf ging.

Het wordt nog vreemder als we in ‘Next’ verdergaan met duidelijke invloeden van Duits vooroorlogs cabaret (Kurt Weill). Wat is dit allemaal? Ik beschrijf deze keer alle nummers omdat het zo’n bizarre mix is. ‘Vambo marble eye’ wordt gedreven door een wah-wah-gitaar met wat geschreeuw erover heen. Ik weet niet wat ik ermee moet. Op zich wel een aardig refrein.

Aan de Spotify-streams kun je zien dat de luisteraars hier afhaken. Het laatste nummer ‘The last of the teenage idols’ heeft veruit de minste streams. Het is, ja wat is het eigenlijk? Een tergend vals gezongen pianoballad die opbouwt naar een even vals gezongen soort van swingend rocknummer met blazers. En het eindigt letterlijk met een ‘shalalalaa-koortje’ en een soort pre-Elvis-achtige crooner-sing. Dat alles duurt bij elkaar zeven minuten lang. Mmmmja.

Het mag duidelijk zijn dat ik niet erg enthousiast ben. Muziek die genrehokjes overstijgt, dat is zoals al vaker gesteld helemaal prima. Maar dit album had wat meer eenheid kunnen gebruiken. Als je in staat bent om het indrukwekkende ‘The faith healer’ te maken, waarom kom je dan met die troep van ‘Giddy up a ding dong’ aanzetten?

Zo, ik ga nu eens wat meer lezen over dit album en deze band. Als dat tot hele andere inzichten leidt kom ik met een naschrift.

[Ja, er is iets vermeldenswaard. ‘Next’, dat ik hierboven als cabaret-achtig omschreef en dat – inderdaad – een tangostructuur heeft, blijkt een bewerking van ‘Au suivant’ van de onovertroffen Jacques Brel. De Engelstalige bewerking is gedaan door de Amerikaan Mort Shuman. Het komt echt niet in de buurt van het origineel maar het is ook geen slechte bewerking.]