De Talking Heads… Voor mij een beetje een pfff-band, ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Ik kan er niet echt enthousiast van worden. Frontman David Byrne vind ik echt een enorme eikel, hoewel ik in alle eerlijkheid niet precies weet waarom. De muziek die hij zonder en vooral na de Talking Heads maakte vind ik helemaal niks. Hij was de hoofd-/slotact op een van de edities van Pinkpop waar ik begin jaren negentig was. Zodra hij het podium opging ben ik naar de trein gelopen. Wat ik hoorde tijdens die wandeling: nou nee, dank je.
Dit album begint met ‘I Zimbra’. Sorry, maar het enige woord dat ik ervoor heb is afschuwelijk. Die vocalen: wat moet dat voorstellen? ‘Mind’ komt ook niet op gang, maar dan wordt het beter en beter! Aangename muziek. Stuwende ritmes, zoals op ‘Cities’ en ‘Life during wartime’. ‘Memories can’t wait’ is dreigende bombast. Mooi is in de meeste nummers de afwisseling, de dynamiek die erin zit. Refreins en bridges zijn sterk afwijkend, wat de muziek een goeie spanningsboog geeft.
Ik heb drie albums van Talking Heads, dit niet. Heb ik nou de verkeerde gekocht? Nee hoor. Want het album sluit af met ‘Drugs’. Blijkbaar, lees ik, werkte de band (was het wel een band?) voor dit album samen met Brian Eno. Dat horen we in dat slotnummer heel goed. Het is verschrikkelijk. Niet zozeer vanwege de Eno-invloeden, gewoon omdat het nergens op slaat. Bij het schrijven zal Byrne – die alle nummers schreef of mede schreef – te veel van de titel gebruikt hebben. Of misschien gebruikte hij juist geen drugs, dan had-ie dat beter wel kunnen doen. Whatever.
Een sterk album dat totaal uit het lood wordt getrokken door uiterst zwakke openings- en slotnummers. Het illustreert mijn houding tegenover deze band perfect.
We gaan weer verder met muziek die heeeeeel ver van mij afstaat. Ik ga nog terugverlangen naar het openings- en slotnummer van dit album. Of gaat Moby mij net zo verrassen als The Prodigy?
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.