#79 Alice in Chains – Dirt (1992) 9/10

A couple of bangers and a couple of forgettable songs

In goed Nederlands. Dit is een album ten opzichte waarvan ik een compleet ambigue houding heb. Het is evident een enorm goed album, mogelijk een van de beste die uit de grunge-scene – waarover zometeen meer – zijn voortgekomen en dus ook van zijn tijd. Maar het raakt mij niet echt. Dat komt deels door het grote minpunt van het album. 1992 hè: 13 nummers die optellen tot bijna 58 minuten. Die cd hoeft niet vol, jongens (was-ie ook niet, maar als het een elpee was geweest hadden de groeven heel dicht tegen elkaar aan gezeten). En dat doet af aan de onmiskenbare hele hoge hoogtepunten.

Toen ik mijn gebruikelijke wikipedia-check deed raakte ik in verwarring. Ik las namelijk dat dit een prime example van sludge metal is. Nou, ten eerste: geen idee wat sludge metal is, ik ken heel veel metalsubgenres en ik zat destijds nog behoorlijk in de metal, maar deze had ik niet op mijn netvlies. Ik begrijp zoiets als de langzamere variant van hardcore. Met gitaarsolo’s, neem ik dan verder toch aan. Ten tweede: dit is toch gewoon grunge? Ik vind dit niet echt metal, daar is het me toch te (bedoeld) radiovriendelijk voor. En Alice in Chians kwam gewoon uit Seattle.

Hoe dan ook…

Dit album trapt waanzinnig af. Opener ‘Them bones’ en opvolger ‘Darn that river’ grijpen je meteen vast in een houdgreep die Anton Geesink nauwelijks voor elkaar kreeg. Het meeslepende ‘Down in a hole’ is alweer een hoogtepunt, ‘Rooster’ een soort ballad die je ook niet loslaat. De zang van Layne Staley – gitarist Jerry Cantrell is overigens de grote man die bijna alles schreef – is een beetje een acquired taste, dit nummer gaat hem heel goed af. Een van de vele evidente drugs-(heroine)-songs ‘Junkhead’ is ook geweldig. Er komen nog sterkere hoogtepunten. Titelsong ‘Dirt’ – ietwat merkwaardig halverwege het album – is werkelijk misschien wel het meest sexy nummer dat ik in 79 albums ben tegengekomen. Niet normaal, wat is dat een plaat die je heupen wil laten bewegen. Niet dat dat sexy is als ik dat doe, maar goed. En dan komt afsluiter ‘Would?’ nog, misschien wel het allerbeste nummer.

Maar veel van de niet-genoemde nummers zijn oneerbiedig te kwalificeren als plaatvulling, wat bijna onvermijdelijk is als je een uur vol wil maken. Noemenswaardig is trouwens nog ‘Untitled’ (ook wel: ‘Iron gland’) want niemand minder dan Slayers Tom Araya heeft een gastoptreden in wat overduidelijk een eerbetoon is aan (‘Iron man’ van) Black Sabbath.

Of het mij nou echt raakt of niet, de hoeveelheid ijzersterke songs rechtvaardigen een heel hoog cijfer. Eigenlijk een album dat vraagt om er een ingekorte playlist van te maken (ssssst).