#78 Norah Jones – Come away with me (2002) 4/10

Behang

Dit album heb ik veel vaker gehoord dan mij lief is. Zo rond de eeuwwisseling kon je niet in een restaurant komen – wat wij nogal vaak deden – of Buena Vista Social Club stond op de speakers, gelukkig meestal niet al te hard. Toen het echt té uitgekauwd begon te worden kwam er een opvolger: ‘Come away with me’ van Norah Jones.

Joepie.

Het was geen verbetering.

Dit album sloeg in als een bom. Voor wat het waard is: dit album en de single ‘Don’t know why’ waren goed voor een spectaculaire zeven Grammies.

Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed waarom. De muziek klonk destijds alsof het ook dertig jaar eerder opgenomen had kunnen worden – afgezien van de nogal prima geluidskwaliteit. Het zou nu ook uitgebracht kunnen worden als debuutalbum en het zou waarschijnlijk geen deuk in een pakje boter slaan. Geen autotune hè. Het is easy listening tout court. Ja, het heeft wat jazzkwaliteiten maar kom op zeg, dit is easy listening meuk. Muzikaal behang.

Norah Jones is de dochter van Ravi Shankar en concertproducer Sue Jones. Muzikale genen tot en met. En dus maak je een plaat met nieuwe songs voornamelijk geschreven door gitarist op dit album Jesse Harris en bassist Lee Alexander, aangevuld met wat klassiekers van onder andere Hank Williams en Hoagy Carmichael. Die nieuwe songs klinken alsof ze vijftig jaar oud waren op het moment van opnemen.

Werkelijk elk schep randje wordt vakkundig vermeden. Dat vind ik zoals u inmiddels weet al vervelend. Maar erger: is dat zingen van Norah ones nou echt mooi?

Nee.

Ik vind van niet.

Kijk, natuurlijk is dit geen onaangename muziek. Het is niet gek dat restaurants anno 2002 opgelucht eindelijk BVSC uit de cd-speler haalden en Norah Jones erin stopten. Dit was ver voor de tijd van streamingdiensten die dat allemaal regelen. Niemand zal er een buil aan vallen. Niemand zal er echt enthousiast over worden.

Toch?

Het had van mij een 5 mogen zijn, maar dat zou in het Angelsaksische systeem drie sterren opleveren. Nou nee.