#73 Tears for Fears – Songs from the big chair (1985) 9/10

Een monumentale popsong op een steengoed popalbum

Het zijn van die herinneringen die om onduidelijke redenen altijd blijven hangen. In februari 1985 waren wij met ons gezin op vakantie in Beekbergen, ons eerste (en enige) bezoek aan een bungalowpark zoals dat toen nog heette. Aldaar keken mijn zus en ik naar Toppop (of Countdown, of allebei) en ik herinner me dat ‘Shout’ van Tears for Fears langskwam. Die herinnering klopt, het stond toen hoog in de hitparade, iets later bereikte het de eerste plaats. Tienjarige Ivo vond het een geweldig nummer, en dat kwam niet in de laatste plaats door die heerlijke gitaar – toen al een zeldzaamheid in de Nederlandse hitparade. En een memorabele videoclip.

Veertig jaar later (oh mijn god) luistert grijsharige Ivo voor het eerst naar het album waar het nummer van afkomstig is. Ik had er hoge verwachtingen van, en die kwamen meer dan uit. Ik ga voor eens en voor altijd bewijzen dat ik niet vooringenomen ben tegen popmuziek – of welke muziek dan ook – en al evenmin tegen synthetische jarentachtigklanken.

‘Shout’ is de opener van dit album. Het is werkelijk waar een monumentale popsong, zeker een van de beste popsongs van de jaren tachtig. Dit album is wel degelijk pop, maar alle klachten die ik bij dat genre heb – er gebeurt niets, er is geen randje, en vooral: er zit geen muziek in – zijn op dit album en op deze song in het bijzonder totaal niet van toepassing. Er gebeurt megaveel, de muziek is constant in beweging. De arrangementen worden op een geweldige manier opgebouwd, culminerend in de (nep-, uit een keyboard afkomstige) doedelzakklanken. De drums zijn zó stuwend, het refrein is onvergetelijk, er zit een heuse, niet virtuoze maar wel heel muzikale, supereffectieve gitaarsolo in. Een geweldige gitaarsound trouwens.

Echt een formidabel nummer!

Als ‘The working hour’ begint denk je: oh nee, tot zover Tears for Fears. Vreselijk jarentachtiggeluid en daar is-ie: een verschrikkelijke saxofoon.

Maar de opbouw is geweldig. Moet je eens horen hoe na goed anderhalve minuut dit nummer vaart begint te krijgen! De drums zijn uiterst creatief voor dit genre. Ook dit is een fantastisch nummer. Ondanks die lelijke saxofoon, die is zelfs wel effectief. En het gaat maar door in die andere grote hitsingle: ‘Everybody wants to rule the world’. Iets, in negatieve zin, poppyer maar het is wederom een geweldig nummer. Dit gaat richting een tien!

Eh nee, dat toch niet. Want daarna komen twee zwakke nummers. ‘Mothers talk’ zou misschien beter zijn geweest als het tien jaar later was opgenomen, dit verzuipt echt in de eightiesklanken. ‘I believe’ is een George Michael-achtige ballade die uit de toon valt op dit album.

In ‘Broken’ halen de heren Orzabal en Smith weer een heel hoog niveau. U zocht een scherp randje? Nou, hier is het. Niks lieflijke shit, gewoon echte muziek. Het kan dus wel.

Maar het mooiste moment komt aan het einde van dat nummer. Het gaat op magische wijze over in ‘Head over heels / Broken (live) (reprise)’. Dat is echt zó goed gedaan, ik heb het vaak geluisterd maar elke keer grijpt het me. Het is echt een totaal ander nummer maar de overgang is vloeiender dan kwik. En zoals de titel van de albumtrack al aangeeft, op het einde van Head over heels grijpen de twee mannen weer terug naar ‘Broken’ en ook dat is een schitterende overgang. Los van de overgang: ‘Head over heels’ is na ‘Shout’ het beste nummer van het album. Geweldige popsong.

Helaas is afsluiter ‘Listen’ weer een nummer dat afdoet aan de plaat als geheel. het is niet slecht maar het duurt te lang. Ik denk dat een meer energieke afsluiter beter was geweest. Als ze ‘Listen’ nou voor ‘Broken’ hadden gezet dan had je een in-slaap-val-blok in het midden gehad en een formidabel begin en eind van het album, wat je toch het beste onthoudt.

Ik ben zo enthousiast over dit album dat ik serieus overweeg het te gaan kopen. Dit hoort gewoon in mijn collectie. Het leverde een nummer 1 (‘Shout’), 2 (‘everybody wants to rule the world) en 12 (‘Head over heels’) op in Nederland. Opmerkelijk voor zulke goeie muziek. Het debuutalbum ‘The hurting’ had overigens al de vrij onvergetelijke single ‘Mad world’ opgeleverd.

Ik kan echt geen 10 geven door die drie zwakke songs. De andere vijf verdienen dat zonder meer.