#71 Pet Shop Boys – Actually (1987) 3/10

Mijn tienerhel herbeleefd

Over deze kan ik kort zijn. De beoordeling heb ik ook kort gehouden, na een luisterbeurt wist ik wel genoeg. Meer luisteren had weinig zin (uiteindelijk wel twee keer geluisterd hoor).

Dit is het soort muziek dat vrij letterlijk mijn tienerjaren tot een hel maakte. Ik kon er niks mee. Mijn klas- en leeftijdsgenoten gingen er hard op. De synthesizers, de synthetische geluiden, de belachelijke, hol klinkende drumcomputers, het totale ontbreken van spannende dingen zoals gitaarsolo’s, ik kon er niks mee en sterker: het irriteerde me. Het is helemaal niet erg om een afwijkende smaak te hebben, maar als het zo ver gaat dat elke sociale activiteit met leeftijdsgenoten tot een soort hel wordt, welnu, dat is niet best. Met als logische uitkomst dat je je daarvan gaat afkeren en dan wordt het eenzaam.

Eh… Dit wordt wel erg therapeutisch. Kijk, ‘It’s a sin’ was de grote hit van dit album. Oh wat vonden we dat allemaal leuk. Oh, wat vond ik het verschrikkelijk.

Het is de beste song van het album.

Nee, mijn smaak is niet veranderd. Wacht, dat is niet waar. Die is wel veranderd, ingrijpend zelfs, en ik kan zelfs sommige elektronische muziek tegenwoordig wel waarderen.

Maar het punt is: de rest van het album is echt vrij verschrikkelijk. Er gebeurt helemaal niets (oké: soms wat mooie, trage synthesizerakkoorden), de klank is echt jaren tachtig op zijn slechtst, het zingen is afgrijselijk monotoon, de songs zijn weinig bijzonder. Een gastoptreden van de door mij zo bewonderde Dusty Springfield (het is me bij beide luisterbeurten volledig ontgaan) helpt voor geen meter.

De coverfoto, waarop Neil Tennant (met Chris Lowe de Pet Shop Boys) voluit gaapt vertelt het hele verhaal van dit album.

Vooruit, afsluiter ‘King’s Cross’ kan er nog enigszins mee door. Daar staat tegenover dat opener ‘One more chance’ – net als opvolger ‘What have I done to deserve this?’ (met Dusty Springfield) – gewoon verschrikkelijk zijn. ‘I want to wake up’ illustreert waarom muziek van de tweed helft van de jaren tachtig zo lastig te verteren is anno alles na 1990.

Nee.

Ik ben best coulant met een 3, maar ik vind het een leuk cijfer om eens te geven.