Briljante rommel
We blijven bij rommelige albums. Johnny Cash maakte charmante rommel, Jimi Hendrix maakte in hetzelfde jaar briljante rommel.
Eerste luisterbeurt. Het album begint. Ik denk: “oh nee hè, moet ik nu weer Jimi Hendrix een matige beoordeling gaan geven? Mijn street cred als muziekliefhebber gaat volledig naar de gallemiezen.
Dit album is echt een grote rommel. Het was een dubbel-elpee en als daar scherpere keuzes in waren gemaakt, was dit misschien wel ook in mijn ogen een hoogtepunt uit de muziekgeschiedenis geweest. Dat is het overigens, maar niet in mijn piepkleine universum.
De hoogtepunten van dit album zijn waanzinnig. Mega-vernieuwend in gitaarspel, in klankenpalet, in de mix van funk, rock, blues, jazz en vooral psychedelica. ‘Crosstown traffic’, het overbekende ‘All along the watchtower’ dat componist Bob Dylan misschien wel beter vond dan zijn eigen versie, het superjazzy ‘Rainy day, dream away’, ‘Burning of the midnight lamp’, ‘Voodoo child (slight return)’ en vooral de lange jams ‘Voodoo chile’ en ‘1983 (A merman I should turn to be)’ zijn geniaal. Dit is de gitaargod Hendrix. De combinatie met de jankende Hammond in ‘Voodoo chile’, man, daar ga ik heel goed op.
Maar er staat ook bagger op. Het begin is al te maf voor woorden. En ‘Little miss Strange’? Wat moet dat voorstellen? Een soort sixties-bubblegum-pop met Hendrixiaans gitaarwerk. Bizar.
Ik vind dit een stuk beter dan ‘Are you experienced?’ Het is een album dat misschien erom vraagt om het niet van start tot finish te draaien, eigenlijk heiligschennis.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.