Strafpunten! Ik ben boos…
Dit album ging ik met een positieve grondhouding beluisteren. Natuurlijk, ik probeer altijd onbevooroordeeld te zijn, maar je hebt wel een verwachting en die was in dit geval positief. Portishead was ‘in mijn tijd’ all over the place. Hun debuutalbum ‘Dummy’ uit 1994 en vooral de hitsingle ‘Glory box’ overspoelde de alternatieve radio. Het was van die muziek die ik van mezelf moest haten maar die ik stiekem best wel oké vond. Vandaar die positieve verwachting.
Die werd gelogenstraft.
Dat wil zeggen… Het album begint sterk met de goeie song ‘Silence’. Goed ritme, goeie melodie, spannende opbouw. Dus ik denk: dit kan inderdaad weleens leuk worden.
Nou, dat ging snel mis. En daarna werd het nog erger.
Het album vervolgt namelijk met ‘Hunter’ en ‘Nylon smile’. Voor beide nummers geldt: er gebeurt niks en het zingen van Beth Orton, tsja. Dat is een acquired taste. Ik heb ‘m niet acquired, verre van, ik vind het kattengejank. Sorry voor de fans.
Maar weet je, dat is smaak. Daarna komt namelijk ‘The rip’. Ik weet niet of die titel zo bedoeld is, maar inderdaad: dit is een totale rip-off. Het is een goed nummer, een erg goed nummer. Maar halverwege komt er een synthesizermelodie en denk je “Hè?????” Het is gewoon een-op-een Kraftwerk. het is echt alsof ze een oude plaat van Kraftwerk hebben gepakt en Beth Orton daar een liedje overheen laten zingen.
En dat is niet de enige keer. ‘We carry on’ doet precies hetzelfde, maar dan niet met Kraftwerk maar met Can. Kom op zeg, bedenk je eigen muziek. Er staan nog een Kraftwerk- en nog een Can-rip-off op het album, ik heb geen zin om nog eens te luisteren om te achterhalen welke nummers dat zijn.
Dit album bestaat uit een aantal ontiegelijk zwakke songs, vier sterke songs die nul originaliteit bevatten en een goeie opener die voor zover ik kan beoordelen niet gekopieerd is.
Bah.
Gelukkig gaan we weer verder met N. Young deel 2.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.