#59 George Michael – Faith (1987) 6/10

Een mooi plaatje met inhoud

De jaren tachtig waren een lelijk decennium – zometeen moet ik er weer op terugkomen. Wat niet lelijk was aan die tijd: Georgios Kyriacos Panayiotou. Beter bekend als George Michael. Ongetwijfeld een van de meest uitgesproken mannelijke sekssymbolen van zijn generatie maar ook een bijzonder succesvol artiest.

Michael werd beroemd als frontman van het tamelijk nietszeggende popduo Wham! Dit album is zijn solo-debuut. Hoewel, dat ligt wat ingewikkelder. De monsterhit ‘Careless whisper’ stond op Wham!’s debuutalbum, maar werd in het thuisland en de meeste Europese landen uitgebracht onder de naam van George Michael. Het is echter geschreven door Michael en zijn maat Andrew Ridgeley dus je zou zeggen dat het echt een Wham!-nummer is. Het nauwelijks nog aan te horen ‘Last Christmas’ werd dan weer alleen door Michael geschreven.

Hij schreef en produceerde alle songs op dit album (alleen ‘Look at your hands’ had David Austin als mede-auteur). Hij speelt een batterij instrumenten. En hij zingt, uiteraard. Het mag duidelijk zijn dat George Michael het niet alleen van zijn uiterlijk moest hebben – het is zonder meer een getalenteerde artiest. En succesvol: dit album was een ongekend succes. Wereldwijd zijn meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht. Misschien nog opmerkelijker: dit album van oorspronkelijk negen nummers leverde zes hitsingles op, in de VS zelfs zeven. Dat is absurd. Michael Jackson-achtig.

Ik had dit album nog nooit gehoord. Maar in feite grotendeels natuurlijk wel: die zes nummers heb ik als dertien-/veertienjarige uitentreure gehoord. Het album begint met ‘Faith’ (1), ‘Father figure’ (2), ‘I want your sex’ (1) en ‘One more try’ (4). Tussen haakjes de hoogste noteringen in de Nederlandse hitparade. ‘Monkey’ (6) en ‘Kissing a fool’ (13) waren de andere singles. Dan blijven nog over ‘Hard day’ (in de VS ook op single), ‘Hand to mouth’ en ‘Look at your hands’. En, niet te vergeten, het tweede deel van ‘I want your sex’ – geen aparte albumtrack maar op de single de B-kant.

Het is natuurlijk niet mijn ding. Het is popmuziek, maar, ik moet zeggen, kwalitatief heel behoorlijke popmuziek. Nee, natuurlijk zijn er (muzikaal) geen scherpe randjes. En uiteraard wordt het album deels ontsierd door de lelijke klanken van 1987. Het dieptepunt is wat dat betreft ‘Hard day’. Het blijft mij verbazen dat mensen destijds dit blijkbaar mooi vonden klinken. Op zich klinkt dit album helemaal niet slecht, de zang van Michael is heel mooi opgenomen. Hoogtepunt is wat dat betreft ‘One more time’. Maar die vreselijke synthetische klanken, dat klonk toen toch ook niet mooi? ‘Monkey’ wordt er ook door ontsierd.

Nog een paar dingen die mij opvallen. Op de eerste drie nummers van het album lijkt Michael vaak meer te fluisteren dan voluit te zingen. Juist daarom valt ‘One more time’ zo op. En zo is er nog een: afsluiter (van de originele elpee) ‘Kissing a fool’. Het is een beetje een anomalie op dit album, het is meer een soort cocktailjazz. Wederom laat Michael horen dat hij kan zingen en veelzijdig is; maar de heel akoestische klank van dat nummer combineert vreemd met de synthetische hoofdtoon van de rest. Iets anders dat mij opvalt is dat in veel nummers akkoordeninstrumenten een hele kleine rol spelen. Het verst doorgevoerd is dat in ‘Faith’ waar volgens mij nooit de melodie gespeeld wordt. Misschien dat dit een van de redenen is dat ik wat zenuwachtig word van deze muziek.

Terzijde nog dit: wat ik echt kan waarderen is dat een nummer dat ‘Faith’ heet opent met een kerkorgel. Kijk, dat is muzikale humor – al dan niet bedoeld.

Ik vond het geen straf om naar te luisteren. Ik heb meer respect gekregen voor de artiest George Michael – daar kan Adele heel wat van leren.