#53 Kate Bush – Hounds of love (1985) 6/10

Een wereldsong, jarentachtig-treurigheid en een plumpudding

Dit was voor mij de eerste keer dat ik een album van Kate Bush heb beluisterd. Als kind van mijn tijd ken ik haar natuurlijk vooral van het bijzondere ‘Wuthering heights’. Van haar come-back in de jaren tachtig, met dit album, heb ik eigenlijk niet zo veel meegekregen.

Om met een belangrijke opmerking te beginnen: ik ben vaak kritisch op popmuziek – waar dit toch echt wel toe gerekend moet worden – omdat er zo weinig gebeurt maar daar is hier geen sprake van. Popalbums zijn vaak een blubber allemaal hetzelfde klinkende muziek waar alle scherpe kantjes vanaf zijn gehaald – en met name dat laatste is wat ik altijd zoek in muziek, dat randje dat ruw aanvoelt. Dat laatste is ook hier maar weinig het geval, maar er gebeurt genoeg en er is genoeg afwisseling. Kate Bush is duidelijk een getalenteerde songwriter die haar inspiratie overal vandaan haalt. De arrangementen – lang niet allemaal geslaagd – zijn eveneens gevarieerd.

Dit is een album dat totaal niet in balans is. Laten we eerlijk zijn. Het is een – terechte – monsterhit, nog een paar nummers die vaak gedraaid worden, en songs die iedereen behalve de fanatieke fans vergeten zijn.

Het album begint met die monsterhit: ‘Running up that hill’. Het nummer is goed voor 87% (!!!) van alle Spotify-streams van dit album. En dat is begrijpelijk, want het is oprecht een heel mooi en goed nummer. Ik leerde het kennen door de geslaagde cover van Placebo, een band die natuurlijk meer mijn ding is maar dit origineel vind ik misschien wel mooier/beter.

Het album begint sterk, niet alleen met die opener, maar ook de daaropvolgende nummers. Opvolger ‘Hounds of love’ is eveneens zeer luisterbaar, ‘The big sky’ heeft net als de voorafgaande nummers meer dan genoeg energie. Wel horen we daar voor het eerst dit album de rot intreden: enorm hol klinkende jarentachtigdrums… Het vijfde nummer ‘Cloudbusting’ is eigenlijk de laatste sterke song van het album. Die eerste vijf nummers zijn goed voor 97% van de streams.

En dat is al even begrijpelijk, want hoewel de muziek wel afwisselend blijft: het zakt daarna echt in als een plumpudding. De nummers missen simpelweg energie. Uitzondering is afsluiter ‘The morning fog’ – daar wordt de luisteraar weer een beetje wakker.

Hoe langer het album duurt, hoe meer de jarentachtigproductie gaat storen. In ‘Hello earth’ horen we drums die opgenomen lijken te zijn in een hangar voor Boeing 747’s. Het is vreselijk. Maar nog lang niet zo vreselijk als het – sorry – afschuwelijke dieptepunt van dit album: ‘Waking the witch’. Ongelofelijk, hoe hebben ze die troep op plaat kunnen uitbrengen. Dit is zo slecht dat ik dit album geen hoger cijfer meer kan geven dan een 6.

Ik vond mijn kennismaking met Kate Bush niet onaangenaam. Ik heb bewondering voor haar kwaliteiten als songwriter, ver bovengemiddeld voor popmuziek. Die jarentachtigproductie, dat kun je haar niet verwijten, dat was nou eenmaal de tijd maar dat maakt de luisterervaring niet beter. En ook toen al had ze kunnen horen dat die synthetische klanken van ‘Under ice’ beter door iets echts vervangen hadden kunnen worden. Je had keuze, weet je. Er komt ook nog een ouder album, benieuwd hoe me dat bevalt, en een nieuwer album uit 1989, kijken of dat net zo vreselijk klinkt.

Maar hee, ‘Running up that hill’ is echt mooi.

(voor het eerst dat het gemiddelde twee cijfers achter de komma gelijk blijft, maar ja, het was dan ook een 6 dus weinig invloed op gemiddelde)