[Opmerking over mijn luisterproces: ik heb dit album op cd. Dat is zoals vaak bij oudere albums een uitgebreidere versie met in dit geval toegevoegde single-versies en dergelijke. Om mijn waardering te focussen op het album zelf heb ik alleen de originele albumtracks geluisterd]
Hèhè. Een album dat ik echt kan waarderen. Ik heb – echt waar – bijna de helft van de albums uit het boek. Die vind ik overigens lang niet allemaal de moeite waard. Tot nu toe scoor ik 40%, ongeveer gelijk aan het totale gemiddelde, want Achtung Baby heb ik ook.
Dit is wel een beetje een merkwaardig album. Het is een bijzonder eclectische mix van muziekstijlen. Ja, natuurlijk is er veel funk, maar daar gaan rock en zelfs onversneden psychedelica doorheen. En vast nog allerlei subgenres erbij. Een tikje onevenwichtig is het wel, deels door dat brede spectrum aan stijlen. Van het superswingende ‘I want to take you higher’ – uiteraard bekend van Woodstock – tot het bijtende ‘Don’t call me [N-word], Whitey’ en dan hebben we de hele poppy tracks ‘Stand’ en ‘You can make it if you try’. Merkwaardigste track van het album, die mijn waardering iets doet dalen, is de psychedelische wah-wah-bombast van ‘Sex machine’. Op zich een interessant nummer dat past op dit album, maar bijna 14 minuten is echt te lang. Over poppy gesproken, de track met de minste Spotify-streams is het op een andere manier al even merkwaardige ‘Somebody’s watching you’; dat had bijna op de soundtrack van Love Boat gekund, alhoewel er een leuk orgeltje in zit.
Ik herhaal mezelf: een eclectisch werkstukje. Maar wel een enorm invloedrijk werkstukje en gewoon leuk om te luisteren. Het hoogste cijfer tot nu toe, dus.
Op naar: iets dat ik werkelijk helemaal niet ken. Gorillaz. Is dat niet een nevenprojectje van Damon Albarn van Blur? Leuk, weer een nieuwe ervaring.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.