#49 Paul Simon – Graceland (1986) 1/10

Ik zal maar met de deur in huis vallen: dit album vind ik werkelijk niet om aan te horen. En daar zijn meerdere redenen voor.

Ik herinner me dat dit album, of vooral de singles, uitkwam(en) in 1986. Het was een sensatie. Iedereen die een beetje high brow was kocht dit album en kon niet ophouden met zeggen hoe geweldig dit was. Ik vond het – nogmaals: de singles – verschrikkelijk. Nu, bijna veertig jaar later, heb ik voor het eerst het album geluisterd. Ik heb geprobeerd onbevooroordeeld te zijn. Mijn oordeel: ik vind het verschrikkelijk. Dat levert me een echtelijke ruzie op, want mijn – oudere – vriendin was een van die mensen in 1986.

En dat is niet omdat ik iets tegen Paul Simon heb. Integendeel, zie de reactie op ‘Bookends’. Er gaat hier van alles mis. Over of het al dan niet ‘done’ is om Zuid-Afrikaanse muziek als inspiratie te nemen – wat destijds, in 1986, nogal wat commotie veroorzaakte omdat Zuid-Afrika geboycot werd vanwege het afschuwelijke apartheidsregime – kan ik me anno 2025 niet druk meer maken. En zelfs als ik dat wel deed – ik probeer deze reacties politiek-neutraal te houden. Bij Minor Threat wordt dat nog lastig, maar voor de rest vind ik het allemaal best wat artiesten doen.

Nee, het gaat me om de muziek. Bweuh. Dit album lijdt sowieso onder jaren-tachtig-productie, dat helpt al niet. De Afrikaanse invloeden: het werkt – voor mij – niet. Het lijkt gemaakt. In plaats van dat er invloeden worden genomen en daar een eigen twist aan wordt gegeven lijkt dit eerder een pastiche. En dan… Mijn hemel. ‘I know what I know’. Zelfs al was de rest van het album best oké geweest, een album waar deze baggertroep op staat verdient niet meer dan een 1. Wat is daar in godsnaam de bedoeling van????

Ik herhaal: wat is daar in godsnaam de bedoeling van?????

Dat is toch niet om aan te horen? ‘Homeless’ is niet heel veel beter. Dit werkt niet. Het is een poging om twee culturen te fuseren, maat het fuseert hier niet. En dan die koelkast-jaren-tachtig-productie er nog overheen. Mijn hemel…

Dit is popmuziek op zijn slechtst. Er gebeurt helemaal niks. Het zingen van Paul Simon – dat kan-ie echt wel – is allemaal in hetzelfde spectrum. Zoetsappige meuk. Wat er gebeurt is bweuh. Mijn allergrootste probleem met dit album: de bassist. Mijn eigen instrument. De dader is Bakithi Kumalo. Die speelt hier een fretless basgitaar. In eerste instantie dacht ik: headless bass, want ja, dit is midden jaren tachtig. Nee, maar wel fretless. Het klinkt verschrikkelijk, zoals basgitaar midden jaren tachtig – denk Level 42 – wel vaker muziek verpestte. Het klinkt alsof de basversterker in een grote emmer met Dreft is gezet en het geluid er met een pH-waarde van richting de 14 uitkomt. Bah.

En dan die saxofoonsolo in ‘That was your mother’. Mijn hemel. Hoe lelijk kan een saxsolo klinken?

Ik kan nog wel even doorgaan. Ik vind dit verschrikkelijke muziek – dat was al duidelijk – en echt een aanfluiting voor de geweldige singer-songwriter Paul Simon. Het is overigens wel te horen dat hij dat is. Sommige ideeën zijn niet zo slecht: natuurlijk de grote hit ‘You can call me Al’, maar ook een nummer als ‘Crazy love, vol. II’ komt vanuit een aardig idee. Maar dan komt die nergens naar klinkende accordeon-troep van ‘That was your mother’ – dit kun je toch niet menen? Als je wil horen hoe dit beter kan, luister willekeurig welk album van T.C. Matic.

Bah.