Het is onwaarschijnlijk maar echt waar: tot deze langskwam in dit project had ik nog nooit een album van Muse geluisterd. Ik weet eerlijk gezegd zelfs niet of ik ooit een nummer van Muse heb gehoord, en me daar op dat moment bewust van was.
Waarom dat onwaarschijnlijk is? Ik schreef eerder al eens dat de alternatieve rock van de jaren negentig de muziek zijn waarmee ik vrij letterlijk volwassen ben geworden. Muse, dat 100% uit die traditie voorkomt, hobbelt daar in de tijd net achter aan. Hun debuutalbum verscheen in 1999 en dat was de tijd dat ik net vrijwel volledig was overgeschakeld op jazz als grote muziekliefde. De actuele muziek volgde ik helemaal niet meer. En ik heb later nooit een inhaalslag gemaakt.
Grote onbekende voor mij dus, Muse. Ik heb ze altijd geassocieerd met een Radiohead-achtige sound en ik meen her en der te hebben opgevangen dat ze niet vies zijn van bombast.
Nou, zie daar de samenvatting van dit album in 1 zin. Werkelijk spot on. Maar voor alle duidelijkheid: het is een uitstekend album. Kijk, de oude Radiohead, voor ze Commodore 64-geluidjes als muziek gingen uitbrengen, was een fantastische band. Met name het tweede (The Bends) en derde album (OK Computer) behoren tot het allerbeste dat de jaren negentig hebben voortgebracht. De sound van Muse sluit vooral aan op The Bends en het Radiohead-debuut Pablo Honey. En dat is geweldig. Een belangrijke rol bi die gelijkenis speelt natuurlijk het stemgeluid van Matt Bellamy, dat bij vlagen nauwelijks te onderscheiden is van de vroege Thom Yorke.
Muse heeft echter inderdaad duidelijk meer bombast dan Radiohead en daar is niks mis mee. Eerlijk gezegd, daar waar ze het contrast opzoeken schieten ze op dit album de plank volledig mis. Het stille, allicht gevoelige ‘Soldier’s poem’ is een bijna lachwekkende mislukking. De rest van het album is goed, sterk, soms ijzersterk. Vooral de laatste nummers hebben een vaart die maakt dat je hoopt dat het nog wel even doorgaat.
Ik lees op internet dat ze op dit album voor het eerst met elektronica werkten. Nou, goed gedaan zou ik zeggen. Het valt me niet echt op (ja natuurlijk wel een beetje) en het voegt dus toe in plaats van dat het afdoet. Daar kan Radiohead heel wat van leren…
Ik lees eveneens op internet – ik weet echt niks van deze band hè – dat de bassist op latere leeftijd is omgeschoold. Nou, dat hoor je ook niet. Ik vind dit album qua baswerk een van de betere tot nu toe. Er zit aardig wat gain op die bas, en de lijnen zijn goed. En het is lekker aanwezig in de mix.
De Spotify-hits ‘Starlight’ en vooral ‘Supermassive black hole’ zijn topnummers. Maar het hoogtepunt is toch echt ‘City of delusion’.
Een aangename verrassing dus! Ik had niet verwacht dat mij dit zo aan zou spreken. Nog een opmerking: ik heb op dit album heel vaak zo’n gevoel “dit ken ik toch ergens van”. Dat is niet erg overigens, pop/rock had toen dit album verscheen een geschiedenis van zo’n vijftig jaar en het aantal (bruikbare) akkoorden is niet oneindig.
Bon, verder met een klassiekertje dat ik maar al te goed ken.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.