Ojee.
Ik ontkom er niet aan hè.
Ik zal met de billen bloot moeten.
Even diep ademhalen.
Over mijn schouder kijken…
Jimi Hendrix, ik heb er niet zo veel mee, ik kan er niet zo veel mee, het doet me gewoon niet zo veel.
Oef. Het hoge woord is eruit.
Begrijp me niet verkeerd. Er is geen enkele discussie mogelijk over het belang van Hendrix voor de muziekgeschiedenis. Er is ook geen discussie mogelijk over zijn kwaliteiten als gitarist, als songwriter en in iets mindere (meerdere, dus eigenlijk…) mate als zanger. Andy Edwards benoemt hem in veel van zijn YouTube-videos als de belangrijkste zo niet beste rockmuzikant ooit. Natuurlijk, hij is een van de grondleggers van de muziekrevolutie van eind jaren zestig. Hij heeft het meest memorabele optreden op Woodstock op zijn naam. Je zou hem – niet helemaal terecht, denk ik – de eerste gitaargod van de moderne muziek kunnen noemen die alle gitaristen die na hem kwamen heeft beïnvloed. Hij mixt blues, rock, jazz en psychedelica op een tot dan nog niet ontdekte manier. Als hij niet op zijn 27e gestorven was zou hij met Miles Davis zijn gaan samenwerken en wie weet hoe de muziekgeschiedenis dan zou zijn verlopen.
Dat is allemaal waar. Maar ik schrijf deze stukjes niet vanuit muziekhistorisch perspectief (een beetje wel, natuurlijk) maar vanuit míj́n perspectief. Wat vind ik ervan? Hoe luister ik naar deze muziek? En dan mag het heiligschennis zijn, maar het raakt mij niet zoals het blijkbaar miljoenen andere luisteraars over inmiddels vele generaties (smal gedefinieerd) wel heeft geraakt.
Maar… Het grote voornemen voor dit project was dat ik alles met zo min mogelijk vooringenomenheid zou luisteren.Hee, ik heb zelfs een hiphopalbum een bijna-voldoende gegeven!.
Dus ging ik er zondagavond eens goed voor zitten. De cd’s van Hendrix staan al sinds mensenheugenis in de kast. Ik luister er nooit echt aandachtig naar en dat ging ik nu wel doen. Ik zette de koptelefoon op om nog aandachtiger te luisteren en drukte op start.
Fout. Dom. Dit is een plaat uit 1967. Het was de tijd tussen mono- en stereo-opnames in. Uit de beschrijving op wikipedia is het me niet helemaal duidelijk hoe het zit, maar het is in elk geval gemankeerde stereo wat er op de cd staat. De zang is bijna helemaal ‘gepand’ naar de ene kant, de gitaar naar de andere. Er is niet naar te luisteren met een koptelefoon.
En dan nog een zeurpunt, dat wordt bevestigd door de opnamegeschiedenis zoals beschreven op wikipedia. Dit klinkt eerlijk gezegd niet echt als een album, dat wil zeggen als een geheel. Het klinkt meer als een samenraapsel van opnames die op diverse moment zijn gemaakt, en dat is dus ook zo. Je hoort het eraan af.
Wil ik daarmee allemaal zeggen dat dit een slecht of matig album is? Natuurlijk niet, het is behoorlijk goed en heeft hele sterke momenten. En ook zwakke momenten. ‘Purple haze’, ‘Hey Joe’, ‘Foxey lady’ en ‘The wind cries Mary’ hebben natuurlijk allemaal een prominente plaats in de muziekgeschiedenis en dat is niet voor niets. Persoonlijk ben ik ook gecharmeerd van ‘Third stone from the sun’, een tussen jazz en psychedelica heen laverende (min of meer) instrumental.
Tsja.
Sorry.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.