En ik maar denken: waar ken ik ‘Personal Jesus’ toch van?
Johnny Cash!
In zekere zin heb ik wel iets met Depeche Mode. Toch had ik er tot vandaag nog nooit een album van beluisterd. Maar als vaste kijker van ‘Top of the pops’ in de eerste helft van de jaren tachtig en sowieso als jarentachtigkind is het een deel van de soundtrack van mijn jeugd. Een van mijn favoriete bands, het Franse Indochine, is zwaar beïnvloed door Depeche Mode.
Mijn eerste albumervaring dus. En dat begint niet best. Dit is weer een voorbeeld van een album waar niet heel goed is nagedacht over de volgorde van de nummers. Het begint misschien wel met het zwakste nummer van de plaat, ‘World in my eyes’, waarin helemaal niets gebeurt. ‘Sweetest Perfection’ is al iets beter maar heeft hetzelfde (te) trage tempo.
Met ‘Personal Jesus’ komt het meer op gang en ‘Halo’ is gelukkig ook wat meer midtempo. ‘Waiting for the night’ is te lang en te langzaam.
Maar dan. ‘Enjoy the silence’. Wat een prachtplaat is dat, ik vind het echt een heel mooi nummer. Die gitaar – echt of uit een doosje? – helpt het nummer natuurlijk boven de rest uitsteken, maar het is ook gewoon een sterke melodie en relatief mooi gezongen. De zang – van Dave Gahan – is een beetje een acquired taste. Ja, zijn stem is oké maar zijn zingen is wat aan de monotone kant.
Daarna zakt het allemaal wel weer wat in hoewel afsluiter ‘Clean’ de moeite waard is. Best aangenaam om naar te luisteren, enthousiast word ik er ook niet van.
Voor het eerst krijg ik twee albums op rij die min of meer uit dezelfde hoek komen. Verder namelijk met het overblijfsel van Joy Division.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.