Hier hebben we weer een album dat al heel lang in de kast staat maar dat ik nooit veel aandacht heb gegeven. Het bevat natuurlijk het prachtige ‘Brass in pocket’, misschien wel een van de meest karakteristieke new wave-nummers. Maar het album is een stuk meer. En soms ook minder, dat is een beetje het probleem.
Het verhaal van de band is apart. Een Amerikaanse émigré die in de modewinkels van punk-start-ups Malcolm McLaren en Vivienne Westwood werkte, die een band vormt met inheemse Engelsen. Een band die een opmerkelijke geluidskleur toevoegt aan het geluid van de punk en new wave, en dat komt vooral door de mooie stem en het mooie zingen van Chrissie Hynde. Soms probeert ze iets te mooi te zingen (‘Lovers of today’ gaat een beetje de mist in).
De band is meer dan alleen Hynde. Het hele album staat vol met hele goede baslijnen van Pete Farndon en het gitaarwerk van James Honeyman-Scott is bij vlagen uitstekend – niet noodzakelijkerwijs virtuoos maar muziek is meer dan virtuositeit. Treurig: Farndon werd vlak na de release van opvolger Pretenders II ontslagen vanwege drugsmisbruik, twee dagen daarna overleed Honeyman-Scott aan cocaïne-intolerantie, en Farndon overleed niet veel later na een heroïne-overdosis. Het was de tijd van de heroïnejunks…
Het album begint heel erg punky en het tempo zit er lekker in. Dat bereikt een hoogtepunt in ‘The wait’.
En dan gaat het helemaal mis. Een totaal mislukte Kinks-cover, ‘Stop sobbing’, haalt de vaart er helemaal uit. Bizar maar waar: dat was ook nog eens de debuutsingle, terwijl het album vol staat met sterke songs. Het volgende nummer is ‘Kid’ en ook dat is niet best, een sterke baslijn kan het niet redden. De gitaarlick waar het nummer om draait is bijna country-achtig en de gitaarsolo nog meer. En dan is het zingen van Hynde ook nog eens te poppy. Een mislukking.
Maar daarna gaat het niveau enorm de hoogte in. ‘Private life’ is een prachtig nummer, ‘Brass in pocket’ hebben we al geroemd, ‘Lovers of today’ is zoals gezegd iets over the top maar wel sterk, en afsluiter ‘Mystery achievement’ doet het licht weer lekker punky uit.
Een sterk album, beetje wisselvallig, en Pretenders doet het voor mij net niet helemaal. Maar die 8 is ruim verdiend, tegen een 9 aan eigenlijk.
Tot de volgende!
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.