Kan iemand mij helpen en uitleggen wat nou precies new wave is? Ik zou zeggen punk zonder de scherpe randjes, zonder de DIY-mentaliteit en vooral (gebrek aan-)kwaliteit, met betere muzikanten, met wat meer gevarieerde arrangementen dan alleen bas-gitaar-drums.
Nou, enter Elvis Costello en zijn debuut uit 1977 toen punk nog van de muren droop. Elvis en ik – we kennen elkaar niet, hoor – hebben een wat moeizame relatie. Ja, ik hoor dat hij goede muziek maakt. Ja, hij heeft een schitterend liedje – ‘I want you’ – gemaakt. Ja, hij is met Diana Krall getrouwd. Dat doet er trouwens niet zo veel toe. Maar het werkt niet voor mij. De muziek vind ik goed maar ook net niét, zijn stem vind ik moeilijk, de vonk slaat gewoon niet over.
Dat geldt ook voor dit album. Het begint lekker punky met ‘Welcome to the working week’. ‘Miracle man’ is nog beter, probeer daar eens stil bij te blijven zitten! Niet onbelangrijk: dit album bevat 12 songs in iets meer dan 32 minuten – punk had hele goede kanten… ‘No dancing’ gaat verder met een soort jarenzestigpop, waaruit blijkt dat Costello meer in huis heeft dan het rechttoe-rechtaan-punkgeweld. Dat bewijst hij nog meer in de grote hit van dit album: ‘Allison’, dat wordt gedomineerd door een jazzy gitaar.
Maar daarna begint het in te kakken. Het wordt een beetje een brei. Een paar niet zo sterke nummers volgen, zoals ‘Mystery dance’ en zeker ‘Pay it back’.
Gelukkig eindigt het album sterk; ‘I’m not angry’ is vermoedelijk het hoogtepunt van de korte plaat. Ook afsluiter’ Waiting for the end of the world’ is helemaal prima.
Ja, het is een goed album. Ja, ik hoor de kwaliteiten. Maar het enthousiasme is er niet.
We maken hierna even een uitstapje naar totaal overbodige Nederlandse pillenmuziek.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.