Disclaimer: dit album is voor mij nauwelijks objectief te beoordelen. Een beetje achtergrond, voor zover nodig. Ik studeerde van 1992 tot 1998. In mijn middelbare-schooltijd/puberteit was ik in de metal. Uiteraard, net zoals bijna alle andere lelijke, verlegen, weinig populaire gymnasiumjongetjes. Vlak voor mijn eindexamen begon mijn muzikale horizon zich te verbreden, met Mano Negra als eerste uitstap richting andere muziek – waarover ergens in de komende vijf jaar meer. In mijn studententijd mondde dat onvermijdelijk uit in een grote voorliefde voor de alternatieve rock die toen zijn hoogtepunt beleefde. Het was nog de tijd van de radio, internet kwam pas vanaf 1995 langzaam in mijn leven, en Studio Brussel bepaalde dus de soundtrack van mijn leven. Met name Belgische en Britse bands waren overal in mijn leven, juist in die vormende jaren. Een van die bands was The Verve, en dan vooral dit album.
Ik had grote moeite om een cijfer vast te stellen. 8, 9 of 10 had allemaal gekund maar ik ga gewoon voor de 10. Nee, dit album is niet perfect, zeker niet zelfs, en in die zin is een 10 niet terecht. Maar op zijn beste momenten is dit zo waanzinnig goed… En perfecte albums bestaan bijna niet.
Zullen we met de zwakke punten beginnen? Typische jarennegentigziekte: het is veel te lang. Als hier scherpere keuzes waren gemaakt was het een kandidaat geweest voor de geuzennaam beste album aller tijden, maar die zijn niet gemaakt. En het ergste, een van de grootste idiotieën van het cd-tijdperk: het wordt afgesloten met een hidden track. Zo’n ding dat je denkt dat het album is afgelopen, je gaat de afwas doen of de was opvouwen en opeens komt ergens geluid vandaan en je denkt: hè? En als het nou nog de moeite waard was geweest…
Ten slotte: The Verve had hiervoor twee albums gemaakt, waarvan een trouwens ook in het boek staat. Niet mijn ding, het is paddomuziek. Psychedelische rock, met die typische gitaarsound die door heel veel delay en waarschijnlijk een flanger wordt bepaald. Op dit album zijn daar nog steeds sporen van te vinden. Dieptepunt is ‘Neon wilderness’ – als ze dat nou geschrapt hadden!
Maar mijn hemel, de hoogtepunten zijn precies dat: hoogtepunten van de jaren negentig, misschien wel van de muziekgeschiedenis. Het absolute hoogtepunt is natuurlijk ‘Sonnet’ – zelden overtroffen. Hoe goed begint dit album? Een beetje à la ‘Highway to hell’. De overbekende opener ‘Bittersweet symphony’, dat leidde tot een nogal onverkwikkelijke rechtenruzie met the Rolling Stones, dan ‘Sonnet’, dan ‘The rolling people’ dat weliswaar duidelijk paddomuziek is maar wel goed, met name dankzij een ijzersterk refrein, en dan ‘The drugs don’t work’. Dat is een prachtig liedje en de jarennegentigversie van ‘The needle and the damage done’. Dat is trouwens pas confronterend: dit is nu 28 jaar oud, terwijl ‘The needle…’ destijds 25 jaar oud was. Ja, ik weet het, ik word oud.
Na een wat minder blokje komt een reeks nummers die zó sterk zijn: het schitterende ‘Space and time’, het bijna even mooie ‘Weeping willow’, het ijzersterke ‘Lucky man’. Dan daalt het niveau ietsje, maar dat mag best. ‘Velvet morning’ is misschien iets te zwaar aangezet maar de dynamiek is heel mooi. En afsluiter – de hideous hidden track niet meegerekend – ‘Come on’ is psychedelische bombast maar wel geslaagd.
Dit is gewoon een fantastisch album en verdient dus gewoon een 10. Objectief of niet. Dat ben ik natuurlik nooit, want dit is altijd mijn mening en die wordt gevormd door wie ik ben, wat ik heb meegemaakt, heb geluisterd, heb gezien, heb besproken met mensen et cetera.
Verder met een van de frequente artiesten: een new wave-held met een bril.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.