Er staan niet heel veel glam rock-albums in het boek – zeker als je David Bowie en het vroege ABBA buiten beschouwing laat. We moeten het van T. Rex hebben. Ik lees dat dit album uit 1971 wordt gezien als de start van glam rock. Geen idee wat glam rock ook wel: glitterrock – is? Iedereen kent het allerbekendste glam rock-liedje, want al vijftig jaar lang word je er overal mee doodgebombardeerd in de maand december: “Merry Xmas everybody’ van Slade is archetypische glam rock.
Wat een start voor het genre! Eigenlijk vind ik dat je dit album zwaar tekort doet door het als glam rock te typeren, want dat genre staat toch een beetje te boek als, ehm, platte troep. Bubblegum-associaties, cheesy, goedkoop. Veel glitter (letterlijk) maar weinig inhoud. Marc Bolan – de man die in feite T. Rex ís – trad voor de promotie van de single ‘Hot love’ – als extra track terug te vinden op dit album – bij ‘Top of the pops’ op in een zilverkleurig satijnen pak en met glitter-make-up: voilà de geboorte van een beweging.
Dit is een ijzersterk album. Mijn eigen historie met dit album is nogal vreemd. Een tijd geleden dacht ik: die moet ik toch eindelijk eens kopen want ik ben er benieuwd naar. Tot ik een keer door mijn albums op de server bladerde – al mijn muziek heb ik op cd-kwaliteit gedigitaliseerd, of beter: opgeslagen op een server – en ik deze tegenkwam en dacht: hè? Heb ik die? Kijken in de kast met cd’s en ja, hij staat er echt. Totaal vergeten en ik had ook geen herinnering aan de muziek. Tot ik ‘m voor dit project ging luisteren, toen was er meteen herkenning. Die muziek herken je uit duizenden. [Terzijde: ik ben regelmatig thuisgekomen met een stapel cd’s uit de platenzaak om er thuis achter te komen dat ik een van de aankopen al in bezit had]. Ik denk dat een van de problemen die ik met dit album had ermee samenhangt dat het weer eens een extended versie is met een aantal singles, waardoor het te lang wordt.
Nu heb ik zoals altijd in dit project alleen het originele album geluisterd. Twee algemene opmerkingen. De kracht van dt album ligt er vooral in dat de meeste nummers iets ongemakkelijks hebben, vaak iets springerigs of haperends in het ritme. Daardoor word je als luisteraar heel erg de muziek ingetrokken. Ten tweede, de arrangementen van de nummers zijn echt goed. Het is heel erg gevarieerd en de muziek wordt vaak opgetild door de subtiele accenten die erin zijn gelegd. Ik realiseer me trouwens dat liefhebbers van de elektronische muziek die ik hier al een paar keer heb getypeerd als grijze blubber waarin niets gebeurt, dat waarschijnlijk bij dit album zullen vinden, waarbij ze alles hetzelfde zullen vinden klinken. Iets met beauty en the eye of the beholder.
Moet je eens luisteren naar opener ‘Mambo sun’. Het karakteriseert de hele plaat. Heel gedurfd, zeker als opener. Het stuitert en springt. Tweede nummer ‘Cosmic dancer’ is nog veel vreemder. Het wordt sterk getypeerd door die klepperende basdrum; waarschijnlijk is de drummer niet de beste aller tijden, maar dit wérkt. Het album gaat verder met ‘Jeepster’ en daar zitten we opeens in rechttoe-rechtaan glam rock – met dus de kanttekening dat dit eigenlijk de uitvinding van het genre is. ‘Monolith’, ongetwijfeld geïnspireerd door Stanley Kubrick’s ‘2001: A space Odissey’ (immers: uit 1968) wordt totaal gedomineerd door een wat-wah-gitaarpartij, wat weer een heel ander klankpalet geeft.
Dan komt de grote hit ‘Get it on’ (in de VS bekend als ‘Bang a Gong’ – nogal een stupide titel). Het is misschien wel het zwakste of minst interessante nummer van de plaat. Dat heb je met hits, die mogen niet te spannend of interessant zijn… Oké, misschien is afsluiter ‘Rip off’ het minste, dat is het stevigste nummer van de plaat wat ik dus normaal het beste zou moeten vinden, maar dit is niet helemaal gelukt.
In ‘Planet Queen’ gaan we daarentegen weer lekker stuiteren. Het album blijft sterk en blijft verrassen. In ‘Life’s a gas’ krijgen we een bijna ongemakkelijk langzaam tempo en echt een prachtig arrangement. De manier waarop hier een akoestische met een elektrische gitaar wordt gecombineerd – op zich geen originele combinatie – is perfect. Misschien het mooiste nummer, aangezien ik de toegevoegde singles – ssst: per ongeluk heb ik ook het B-kantje, de medley There was time / Raw ramp / Electric boogie, geluisterd en dat is denk ik het beste nummer – niet meetel.
Gewoon een heel goed album.
Door naar een album uit mijn vormende periode. Iets met stedelijke mythes. De hoge cijfers volgen elkaar nu op.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.