Er staan niet heel erg veel bluesalbums in de lijst. Het allerbelangrijkste staat er niét in: Robert Johnson’s King of the Delta Blues singers. In het boek staan immers alleen albums vanaf de elpee-tijd, toen albums ook echt als album werden opgenomen en uitgebracht. Op zich een terechte afbakening maar hij wordt niet altijd consequent doorgevoerd, dat komt misschien nog wel aan de orde.
Muddy Waters staat er twee keer in. Dit album kende ik niet, het andere (Newport) heb ik. Blues vind ik vaak nogal taai. Niet als bron van alle muziek die erna kwam, maar als zodanig. En dit album bleek daarop geen uitzondering…
Het begint geweldig met een vlammende uitvoering van de eeuwige bluesklassieker ‘Mannish boy’. Vervolgens komt ‘Bus driver’, ook een sterke song. Maar daarna begint het allemaal steeds meer een soort blur te worden en voor mijn gevoel klinkt alles hetzelfde. Dat komt doordat dit album totaal gedomineerd wordt door twee instrumenten: mondharmonica en slidegitaar. Je kunt me ’s nachts wakker maken om een uur lang naar gitaarsolo’s van Yngwie Malmsteen te luisteren, daar krijg je met mij geen ruzie over. Maar dat eindeloze gejank van een slidegitaar… Het is prima als het als een accent, als afwisseling wordt gebruikt. Op dit album gaat het maar door. En mondharmonica, laten we maar zeggen dat daarvoor voor mij hetzelfde geldt.
Sorry Muddy. Niet mijn kopje koffie. Het is niet zo slecht hoor en zoals gezegd: het begint goed. Dus op het randje van voldoende en onvoldoende.
Goh, echt overdonderende albums heb ik nog niet gehad. Even shufflen… O mijn goed, computerherrie met een gestoorde kerel met hoorntjes als haar.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.