De bedoeling van deze hele exercitie is natuurlijk niet om twee albums met elkaar te gaan vergelijken. Maar die verleiding is hier te groot. Zes afleveringen geleden moest ik ’25’ van Adele beoordelen, en nu ‘Dusty in Memphis’ van Dusty Springfield. Allebei popmuziek waarbij de term (blue-eyed) soul eveneens wordt gehanteerd, allebei in hun tijd beroemde zangeressen, allebei Engels, sterker nog: allebei uit Londen, allebei mezzo-sopranen. En ik kan daar nog een te seksistische overeenkomst tussen de twee aan toevoegen, maar dat doe ik niet. Je zult begrijpen wat ik bedoel. Er is trouwens ook een heel fundamenteel verschil en dat is ter verdediging van Adele: zij schrijft haar muziek voor een belangrijk deel zelf, terwijl Dusty Springfield een typisch product is van het studiosysteem van de jaren zestig waar een heel team professionele songwriters (waaronder Carol King en Randy Newman, die zelf nog terugkomen in dit project, en de onvermijdbare Burt Bacharach) voor de muziek zorgde en Springfield ‘alleen maar’ de teksten in hoefde te zingen. Dat doet ze best goed!
De vergelijking is zielig. Voor Adele, laat daar geen misverstand over bestaan. Dit is werkelijk een fantastisch album. Dusty Springfield, die kan écht zingen en heeft een prachtige stem. Dat is niet per se twee keer hetzelfde maar voor Springfield wel allebei waar. De muzikale omlijsting is zo goed als perfect. Hier zit wel variatie in, hier worden wel hele smaakvolle keuzes gemaakt die iets toevoegen aan het – in dit geval positief bedoelde – vocale geweld van Springfield. Ik hoor de lezer zeggen: hoho, bij het vorige album was je aan het zeuren over violen/strijkers en vrouwenkoortjes en hier is het opeens smaakvol. Natuurlijk, hier past het bij de muziek! Bij Lloyd Cole zit je eerst een half album naar mooie gitaarsongs te luisteren en dan druipt er opeens gesmolten suikerspin in je oren.
Hier zit die suikerspin, niet gesmolten gelukkig, overal. Het ene liedje is nog mooier dan het andere. Dit is echt niet mijn genre hè, maar de kwaliteit is onmiskenbaar. En ik ben blij dat ik nu eens aantoon dat ik niet per se tégen popmuziek ben, of vooringenomen. Als muziek goed is, dan is-ie goed.
Moet je toch eens luisteren naar ‘Breakfast in bed’! Geen spectaculair nummer, maar dat zingen. Wauw. Punt. De dynamiek die Springfield erin legt, daar kan Adele heel veel van leren. Het is niet we doen zacht, we doen hard, en dan weer zacht en dan nog eens hard, nee: dit is waar vraagt de muziek om en dat is precies wat ik doe. Het is steengoed.
Moet je de twee nummers die Randy Newman bijdraagt aan dit album eens vergelijken: ‘I don’t want to hear it anymore’ en ‘Just one smile’. Worlds apart. De muzikale variatie die nergens te vinden is op ’25’ vinden we hier alleen al in twee nummers van dezelfde songwriter. De instrumentaties zijn zeer smaakvol. Die akoestische gitaar die voor accenten zorgt in ‘Just one smile’ is werkelijk prachtig. En de controle die Springfield over haar stem heeft…
Het beste nummer heb ik nog niet genoemd, verre van zelfs. Nee, dat is niet Spotify-favoriet ‘Son of a preacher man’. Het hoogtepunt is hier zonder enige discussie ‘The windmills of your mind’, geschreven door Alan en Marilyn Bergman – zegt me niks – en Michel Legrand. De invloed van die laatste is makkelijk te horen. Het is een weergaloos mooi nummer. Het zingen is fantastisch, maar de orkestratie is nog mooier. Die Spaanse gitaar die voor accenten zorgt, en die zelf weer geaccentueerd wordt door castagnetten, het is allemaal prachtig. Dit is zó goed. In dit ene nummer zit meer spanning en variatie dan in een hele cd van Adele, maar dat punt had ik al gemaakt. Hee, had ik al gezegd dat ik dit beter vind dan Adele?
Beetje kritiek? De Burt Bacharach-song is een beetje pfff. ‘In the land of make believe’. Onmiskenbaar Burt Bacharach en dat is sowieso niet per se een compliment. Nou ja. Wat mij verbaast: preacher man is op Spotify ruim 679 miljoen keer gestreamd; windmills is de nummer twee met… bijna 16 miljoen streams. Lieve mensen: luister toch eens naar goede muziek in plaats van populaire muziek. Dat gezegd hebbende: ‘Son of a preacher man’ is echt een van de sterkere nummers van deze plaat. Maar geen top drie.
Het album eindigt met twee Carol King-nummers. Die zijn net wat minder spectaculair maar allebei prachtig gearrangeerd. Ik twijfel of dit album een negen of een tien verdient. In het vijfschaal-systeem is dat makkelijk: vijf sterren. Ik hou het op een negen omdat het hier en daar net wat te cheesy is, maar mon dieu, wat een mooi album is dit.
Je zou toch hopen dat die 30 miljoen mensen die geld uitgeven aan Adele eens bij zinnen komen en gewoon, gratis, op Spotify luisteren naar dit album en vooral naar ‘The windmills of your mind’.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.