Om maar te bewijzen dat ik geen principiële bezwaren, of, in het licht van deze exercitie belangrijker, vooringenomenheid tegen popmuziek heb!
Want ja, dit is popmuziek. Fraaie, sfeervolle, goed geconstrueerde popmuziek. Ik kende dit dus echt niet. De naam deed een belletje rinkelen en aangezien ik in de tijd van dit album met mijn zus altijd naar ‘Top of the pops’ keek – waar, vonden wij toen al, aanzienlijk meer fatsoenlijke muziek langskwam dan in het plastic-popgedomineerde Nederland – zal ik Lloyd Cole langs hebben zien komen. Maar in de 41 jaar van mijn leven daarna heeft hij geen enkele rol gespeeld. Zijn stem doet mij sterk aan iemand denken, maar ik kom er niet op. Is het Ian McCulloch van Echo & The Bunnymen? Overigens: Schotse bank met een Engelse – in Schotland studerende – zanger.
Het is een merkwaardig album dat twee totaal verschillende gezichten heeft. Het start heel erg sterk met een paar goeie songs. Ik noem de twee openers ‘Perfect skin’ en ‘Speedboat’. Mooie gitaarsound, goed zingen. Gewoon, lekkere muziek. En dan komt in ‘Forest fire’ zowaar wat ik zo mis in de meeste popmuziek: een instrumentale passage waarin echt iets gebeurt. Dit gaat goed!
Dan komt ook nog eens de song met misschien wel de mooiste titel die ik tot nu toe ben tegengekomen: ‘2cv’. Ik zwelg in nostalgie. Maar het is ook een beetje een gezapige song. En dat wordt erger, vanaf daar zakt het album helemaal weg in een rioolput van overbodige, zoetsappige muziek. In ‘Underground’ zit een accordeon, waarvan je denkt: had die maar niet mee naar huis genomen van je vakantie in Frankrijk.* Maar veel erger is Patience, met suffe violen en het allerergste: teelbalverzakkende vrouwenkoortjes. Ook het zingen van Cole zelf wordt minder. Het lijkt bijna een andere plaat, of zelfs: een plaat van een andere band. ‘Are you ready to be heartbroken’ is echt het dieptepunt. Dit is gewoon kutmuziek. Dit kun je niet menen. Heel vreemd. Met ‘Andy’s babies’ komt er nog zo een. Pfff, hoe lang duurt dit album nog?
En dan komt afsluiter ‘You will never be no good’. Hee! De band van kant A lijkt weer terug. Up-tempo, een mooie gitaarlijn, energie, goed zingen.
Ik vond dit zo merkwaardig dat ik toch even de geschiedenis in ben gedoken. En er is inderdaad iets geks. Dit album uit 1984 werd in 1985 voor het eerst uitgegeven op cd en toen werden vier tracks toegevoegd. Maar dat verandert mijn oordeel niet fundamenteel, want de allerslechtste song (heartbroken) staat op de originele elpee, terwijl afsluiter ‘no good’ dat de meubelen nog een beetje redt juist bij de bonustracks hoort.
Dit album had veel beter kunnen zijn door de zoetsappige meuk weg te laten. Die nummers zijn niet eens als singles uitgebracht – weet ik dankzij mijn research – want daarvoor werden sterke tracks van kant A gebruikt. Jammer.
Aha, dat is interessant! We gaan verder met de tien miljoen keer betere voorgangster van Adele.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.