R.E.M. staat met vier albums in de lijst. Tijd voor de eerste beurt. Ik kan nooit zo veel met R.E.M. Begrijp me niet verkeerd, ik vind ze best goed en de muziek is prima te pruimen. Maar ik word er ook nooit enthousiast van. En dat is precies de samenvatting van mijn ervaringen met dit album, waarover zometeen meer. Het punt bij R.E.M. is een beetje dat ze in mijn ogen tussen twee genres of twee culturen inhangen: het is te poppy om echt alternatief te zijn en het is te alternatief om pop te zijn. Een beetje gevogelte, want dat is vlees noch vis. Alleen gevogelte kan echt lekker zijn als het goed geprepareerd wordt en dat is bij dit soort ‘ertussenin-muziek’ lastiger. Snap je? Daar komt bij dat, tsja, de stem van Michael Stipe, daar moet je van houden… En dat doe ik niet echt. En dat zou weer niet zo erg zijn als het echt alternatieve rock was geweest, maar het is best wel poppy dus we zitten de hele tijd vooral naar het zingen van Michael Stipe te luisteren.
Goed. Green, dus. Eerst een opmerking vooraf. Het ontgaat mij volledig waarom de cover van een album dat Green heet een soort fantasie in, ehm, okergeel? is.
Nu ja, ook de cover is onderdeel van het fenomeen album, anders wordt een playlist, nietwaar? Maar de muziek is belangrijker. En mijn bovenstaande appreciatie van R.E.M. is echt precies op dit album van toepassing. Er staan een paar best sterke songs op en een duidelijke ‘stinker’ maar het hele album blijft als het ware hangen. Je denkt de hele tijd: wanneer gaat er nou eens een keer echt iets gebeuren? Nou, niet dus, er gebeurt niets. Er komt gewoon weer de volgende song, allemaal zo’n beetje in midtempo, met de bekende gitaarpartijen van Peter Buck en het nasale geknauw van Michael Stipe.
Opener ‘Pop Song 89’ is denk ik meteen het hoogtepunt van het album. ‘World leader pretend’ en ‘Orange Crush’ en ook ‘Turn you inside out’ zijn goede aangename songs.
Maar wat was de bedoeling van ‘You are the everything’? Het heeft een soort faux Europese volksmuziek-instrumentatie die voor een song van de archetypische Amerikaanse (pseudo)-altrockband nergens op slaat. En dan de zang… Stipe heeft hier een kraak in zijn stem die werkelijk onuitstaanbaar is. Als een soort Adele avant la lettre. Absolute stinker zouden de heren van de podcast zeggen. De mandoline in ‘Hairshirt’ werkt overigens wél, ik wil zeker niet de indruk wekken dat ik tegen alternatieve instrumentatie ben.
Het kabbelt allemaal voort en komt op een niet heel dikke zeven uit. Zeven min, zeg maar. Op de randomgenerator-site komt het dan op vier sterren en dat is echt te veel eer. Dus dat pas ik aan naar drie.
Op naar wat denk ik een popalbum is, dat ik niet ken, uit mijn jeugdjaren. Lloyd Cole and the Commotions. Benieuwd.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.