Jaja, nounou, poehpoeh, spannend
Zoals ik aankondigde: ik ga voortaan meeluisteren met de podcast 1001 Album Complaints. En morgen verschijnt de nieuwe aflevering over het album dat bij mij al als 18e aan de beurt was: het debuut uit 1978 van The Cars, de band van Ric Ocasek. Dus heb ik afgelopen week tussen Billy Bragg, de Tindersticks en De Nobelprijswinnaar door nog een keer of drie, vier opnieuw naar The Cars geluisterd. Dat is geen straf, dat mag duidelijk zijn, maar vind ik het nog steeds een 10?
Ja hoor, een dikverdiende 10. Het album is niet perfect, maar dat hoeft ook niet om een 10 te scoren. Perfecte albums bestaan nauwelijks. Ik heb mijn oude review (nog) niet herlezen, dus ik meld nu wat mij deze keer vooral opvalt. De productie! Luister gewoon naar opener ‘Good times roll’: dat nummer zit zó goed in elkaar, er gebeurt zo veel, de arrangementen zijn smaakvol, perfect gewoon. En dat gaat zo het hele album door. Een vraagteken is en blijft voor mij in welk genre dit in te delen is. Ik vind het echt geen new wave, zoals het te boek staat. Het is eigenlijk vooral poprock. Dat sluit ook aan bij de allergrootste hit van The Cars: ‘Drive’. Een mooi nummer, maar hartstikke synthop, er is niets rock (of new wave) aan.
Zwak puntje? ‘I’m in touch with your world’ lijkt nooit helemaal op gang te komen. En ‘Don’t cha stop’ is wel een beetje erg glam (in negatieve zin). Vooruit dan.
Zo, nu even teruglezen. Het mag duidelijk zijn dat ik toen veel aandachtiger heb geluisterd, hulde! Ik neem dit projectje echt wel serieus hoor. Ik ben wel consistent: de productie (van Roy Thomas Baker) is geweldig, en het genoemde ‘I’m in touch…’ vond en vind ik een zwak puntje, pop is een belangrijk element.
Benieuwd wat de heren er morgen van vinden!
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.