Er staan in dit boek waarschijnlijk meer dan genoeg albums van bands die in Europa een enorme status hebben maar in de VS zo goed als onbekend zijn gebleven. Ik noem maar The Smiths als voorbeeld. Bij acts van buiten Europa of vooral buiten het VK zal dat nog vaker het geval zijn – wie in de VS kent Mano Negra? Andersom komt volgens mij veel minder vaak voor, zeker buiten de country-achtige acts. The Cars vormen echter een uitstekend voorbeeld. In Europa kent vrijwel niemand ze. Alleen door een optreden op Live Aid, waarna het opnieuw uitgebrachte ‘Drive’ een hitje werd, kregen ze enige bekendheid. Wat het precies zegt weet ik niet, maar Buffalo Tom’s Bill Janovitz brengt binnenkort een boek over The Cars uit. Ik heb dit album gekocht omdat ik erover las in het 1001 Albums-boek. In mijn hoofd waren The Cars een soort cheesy keyboard-gedomineerde bubblegum-popband, niet meteen mijn favoriete genre. Dat zal in mijn onderbewustzijn met ‘Drive’ te maken hebben gehad.
The Cars zijn de band van Ric Ocasek, in 2019 op 75-jarige leeftijd overleden. Eerlijk gezegd denk ik dat The Cars min of meer Ric Ocasek zijn. En dat is best wel een grote meneer. Natuurlijk als frontman van The Cars, in de VS dus wél een zeer succesvolle band en zeker met dit album, maar misschien nog wel meer als producer. Hij deed de beste albums van Weezer (blauw en groen), produceerde No Doubt, Guided by Voices (hun verreweg best klinkende album), Bad Brains, Nada Surf, Bad Religion, en jawel: Hole. Onder andere. Ter interessante illustratie: moet je het Nederlandse Wikipedia-lemma over Ocasek bekijken: twee alinea’s.
Als je naar dit album luistert begrijp je dat Ric Ocasek een goede producer moet zijn. Niet op dit album overigens, het is namelijk geproduceerd door de een maand geleden overleden Roy Thomas Baker, waarschijnlijk een van de beste rockproducers ooit en zeker van de jaren zeventig. De muziek zit ongelofelijk goed in elkaar, het is een verzameling bijna perfecte songs. Popsongs? The Cars zijn eerlijk gezegd, vooral op dit album, nauwelijks in een hokje te stoppen. In het boek wordt dit een new wave-album genoemd. Ik weet niet waarom. Het heeft iets van rock ‘n’ roll, vooruit: new wave, keyboardpop, soms stevige gitaarrock en jawel, waarover zometeen meer, het heeft zeker ook een snufje country. Het is eigenlijk nauwelijks voorstelbaar dat dit een debuutalbum is. Interessant detail: Ocasek was al 34. Veel topartiesten waarvan de albums in het boek staan zijn nooit in de buurt gekomen van die leeftijd.
Hoe goed de muziek in elkaar zit? Moet je eens aandachtig luisteren. Al die nummers bevatten originele, verrassende, schitterende details. De perfecte opener ‘Good times roll’ heeft een prachtige keyboardmelodie die als het ware tegen de muziek ingaat. ‘My best friend’s girl’ heeft een twangy gitaar die opeens uit het niets komt – en dat is de eerste maar allesbehalve laatste keer op dit album dat je duidelijk country-invloeden hoort, iets wat me nu bij aandachtige beluistering voor het eerst opviel.
In topsong ‘Just what I needed’ verrast de drummer ons ergens halverwege door plotseling de beat om te draaien. ‘I’m in touch with your world’, wat mij betreft denk ik het zwakste nummer, heeft plotselinge sonische uitbarstingen die meteen weer terug in de doos worden gestopt. Enzovoort enzovoort, alles is hier goed.
Of nou ja, ik wil nog even ‘Moving in stereo’ noemen. Dat bevat een haast Kraftwerk-achtige keyboardmelodie, en die wordt in twee totaal verschillende ‘stemmen’ gespeeld en op het laatst ook nog gedubbeld door gitaar. En haha op een album van een band die The Cars heet, er zit een wat mij betreft duidelijke verwijzing naar een autoclaxon in.
Met het al genoemde ‘Just what I needed’ zijn ‘You’re all I’ve got tonight’ – met een fantastische instrumentale passage – en afsluiter ‘All mixed up’ – waarin de melodie op een schitterende manier net-niet-unisono wordt gespeeld door gitaar en keyboard – de sterkste songs.
Laat je verrassen door dit album. En als ik me niet vergis: de rest van The Cars mag je laten liggen. Daarvan heb ik alleen losse nummers gehoord die aardig voldoen aan mijn definitie van plastic bubblegumkeyboardpop, of het helemaal representatief is weet ik niet. Dit debuutalbum hoort echter prominent thuis in de muziekgeschiedenis.
Punt.
Het volgende album wordt vannacht pas onthuld…
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.