De jaren tachtig waren de jaren van de thrash metal. Nu ja, en van heel veel andere dingen maar daar hebben we het nu niet over. De vier meest succesvolle bands in dat genre namen allemaal hun beste platen op in dat decennium: Metallica, Slayer, Megadeth en… Anthrax.
De enige band in dat rijtje waar ik niet zo veel mee had en heb en waar ik dus ook geen album van heb is deze miltvuurband. Het een beetje skatepunk-achtige imago – vooral belichaamd in de figuur van ritmegitarist Scott Ian – was niet mijn ding. Die invloed hoor je trouwens ook duidelijk in de muziek, het neigt een beetje naar de Suicidal Tendencies, die ook wel als crossover getypeerd werden. Hardcore (niet de housevariant, maar de kruising tussen punk en metal) is nooit ver weg, met de snelle tempi, de staccato geschreeuwde vocalen en de koortjes. Maar het is echt wel thrash metal. Al in openings- en titelnummer ‘Among the living’ horen we alle kenmerken van de muzieksoort, met de staccato powerchords en natuurlijk de vlammende gitaarsolo’s. Lekker.
Het is een geweldig album! Bekendste nummer ‘Caught in a mosh’ is echt steengoed, een enorme bak energie met een prachtig, muzikaal, zowaar gezongen refrein. In het ietwat saaie ‘Skeleton in a closet’ zit fenomenaal drumwerk van Charlie Benante. Die had ik dus helemaal niet op mijn netvlies. Oké, hij is geen Dave Lombardo want die is wat inventiever, maar mijn god wat zit die kerel op dit album retestrak te rammen. Het draagt het hele album. Veel nummers hebben, dat hoort bij het genre, vrij extreme tempowisselingen en Benante laat dat allemaal zo soepel en natuurlijk verlopen, het gaat glad als een pot ganzenvet. Het gaafste is dat in de tweede Spotifyhit: ‘Indians’. Dat nummer begint trouwens met een overduidelijke ode aan Iron Maiden. Wellicht omdat die met ‘Run to the hills’ ook een bekende song maakten over wat we nu inheemse Amerikanen noemen?
Ook gaaf in dat nummer: die lekkere distorted basgitaar. Fascinerend dat ik bij album 17 pas voor het eerst over een basgitaar begin, terwijl ik nota bene zelf probeer bas te spelen. Dat raakt aan een ander opmerkelijk feit van dit album: het klinkt gewoon supergoed. En dat is voor een plaat uit de jaren tachtig allesbehalve vanzelfsprekend.
Hehe, dit was het twaalfde album dat ik luisterde dat ik niet in bezit heb en voor het eerst ben ik echt aangenaam verrast. En ik was best wel vooringenomen want zoals ongeveer gezegd: ik heb het altijd een beetje hysterische sukkels gevonden.
Ah, we gaan verder met voor mij een van de aangename verrassingen toen ik het – op basis van de plek in dit boek – kocht. Een band die in de VS aanzienlijk meer aanzien heeft dan in Europa. Iets met auto’s.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.