Weet je wat het lastige is aan het bespreken van dit album? Ja, dat weet je wel, toch? Je kunt het als een op zichzelf staand album beoordelen. Dan is het behoorlijk goed, niet briljant omdat het te veel zwakke momenten heeft, maar echt: behoorlijk goed.
Maar ja. Het is ook het vijfde album van Metallica, de opvolger van ‘…And justice for all’. En dus vooral ook de opvolger van de bizarre trits ‘Kill ‘em all’, ‘Ride the lightning’ en ‘Master of puppets’. De albums van de thrashmetalband die daarmee bepalend was voor het geluid van de jaren tachtig – als je er into bent, uiteraard. De band die aan de basis stond van de thrashmetal, de koningen van het genre (waarbij we Slayer maar indelen bij speedmetal).
En toen gingen ze samenwerken met Bob Rock, de producer van …Mötley Crue. Echt waar. Je verzint het niet. En dus maakten de heren een ‘popalbum’. Nu ja, dat is wat overdreven natuurlijk. Het is best stevig en hier en daar komen wat echo’s van de thrashmetalband Metallica bovendrijven. Leadgitarist Kirk Hammett amuseert zich prima met zijn wah-wah. Bob Rock levert prima werk, het album klinkt vol, duister, stevig. Misschien iets té, overigens. Dit dateert van een paar jaar voor de loudness-wars, maar toen ik op koptelefoon luisterde moest ik het geluid na een tijdje echt zachter zetten omdat het te veel werd.
Dit album verkocht als een, eh, pardon: tiet. De hits van dit album zijn megaberoemd, die zullen zelfs veel metal-haters kennen: ‘Enter Sandman’, “Sad but true’, ‘The Unforgiven’ en vooral ‘Nothing else matters’. Het zijn sterke songs, zeker. Maar hee, als je een, ahum, ballad van Metallica wil horen, luister dan eens naar ‘Fade to black’. En lees ‘Wees onzichtbaar’ van Murat Isik, sowieso een dikke aanrader, die beschrijft beter dan ik kan hoe bizar goed en mooi dat nummer is.
Maar ik ga die nostalgie achterwege laten. Denk ik. Het probleem van dit album is toch vooral de zwakke momenten, die zijn er veel. ‘Holler than thou’, ‘Don’t tread on me’, ‘Of wolf and man’, ‘The struggle within”, ik noem er een paar die in mijn aantekeningen staan. Het is allemaal net niet.
Wat helemaal net wel is:’ Wherever I may roam’.
Nogmaals: dit is een goed album. Metallica sloeg linksaf, en dat mag. Niemand zegt dat je je hele leven hetzelfde kunstje moet blijven opvoeren, integendeel.
Maar ‘Fade to black’ was mooier.
Und jetzt? The KLF. Geen idee. Album met als titel een song van The Cream, volgens mij. Spannend. Zijn dat die van dat springerige hitje?
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.