Een teflonpan van een album
Tsja.
Ik snap het niet goed. In beginsel zou ik de bluesalbums op deze lijst – het zijn er niet bijster veel – goed moeten kunnen waarderen. Heel veel van de muziek die ik zo liefheb vloeit voort uit blues (rock en aanverwanten) of kiest de blues als stijlvorm (jazz). Voeg daarbij de centrale rol van (elektrische) gitaar en een reeks gitaarhelden dus wat kan er mis gaan?
Ik vind het niet veel. De albums tot nu toe, van Muddy Waters en John Lee Hooker, waren niet onaardig maar zeker niet bijzonder, waarbij ik het samenwerkingen-album van Hooker beter kon waarderen. Deze van B.B. King valt in de categorie Muddy Waters. Dat album werd voor mij vooral geteisterd door een overdosis mondharmonica en slide gitaar. Dit album vind ik vooral nietszeggend.
Ik heb er zeker zes luisterbeurten tegenaan gegooid. Meer nog dan bij QOTSA vind ik het volstrekt vergetelijke muziek. Geen enkel nummer blijft ook maar enigszins hangen. Om toch nog twee memorabele momenten te noemen: ‘It’s my own fault’ en ‘Please love me’. Eigenlijk, los van de nummers, vind ik het enige echt goede het hele karakteristieke gitaargeluid van B.B. King. Dat is echt mooi, maar het had wat meer tentoongespreid mogen worden. Als zodanig is het gitaarwerk niet overdreven spectaculair. Vind ik.
Het publiek bij dit live-album verbaast mij nogal. Af en toe reageren de mensen nogal hysterisch op, ja, op wat eigenlijk?
Ik kan er eigenlijk ook niet veel meer over zeggen dan dit.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.