#108 Gotan Project – La revancha del tango (2001) 3/10

Gelukkig is deze hype (al lang) weer voorbij

Mensen van mijn leeftijd, of misschien een jaar of vijf jonger of uiteraard maximaal twintig jaar ouder, hebben sommige nummers van dit album waarschijnlijk 147 miljard miljoen keer gehoord. Toen het uitkwam in 2001 kon het perfect meeliften op de in die tijd (dat denk ik althans) ontluikende rage van ‘lounge muziek’. Iets met een soort house-achtige beat maar heel luisterbaar, en dus uitermate geschikt als achtergrondmuziek in horeca-gelegenheden. Eind jaren negentig was, daar gaan we het nog wel over hebben, het album van de Buena Vista Social Club de grote hype (dat had niks met lounge te maken). Het is echt onvoorstelbaar hoe vaak je daar mee geconfronteerd werd, vooral in de semi-chique restaurants. Het leek wel alsof er in de voorbije tien jaar nog maar één cd was verkocht. Let wel: dit was ver voor de tijd van de streaming-muziekdiensten die nu al zeker vijftien jaar in vrijwel alle horecazaken worden gebruikt.

Dit album mocht de Buena Vista Social Club aflossen (en even later gold datzelfde voor Norah Jones, in de iets minder hippe zaken). Categorie uitstekend muzikaal behang waar niemand aanstoot aan neemt. En god mijn hemel, tout intellectueel Nederland met een cultureel linksige neiging kwijlde over deze plaat.

Als muzikaal behang klopt het dat niemand er aanstoot aan neemt, bij intensieve beluistering ligt dat iets ingewikkelder. Dat heb ik nu voor het eerst gedaan. Laten we het samenvatten als: het idee is beter dan de uitvoering.

Zoals al aangetoond, het raakte een uiterst hitgevoelige snaar. Alsof de mensen die in de jaren negentig (of eind jaren tachtig) al pillenslikkend op de dansvloer hadden gestaan, blij waren als ze een avond geen omkijken naar de kinderen (al dan niet ontstaan op zo’n pillenavond) hadden en met partner (al dan niet mede-ouder van diezelfde kinderen) een avond uit eten gingen en in de combinatie van clubsfeer met rustige muziek helemaal hun nieuwe huis vonden.

Want dat is het idee: je neemt dansbare beats en daaroverheen drapeer je tango.

Punt.

Wat gaat er mis? Nou, om te beginnen, zoals bij meer dansmuziek betoogd, in de zetel voor een goeie stereo of met een koptelefoon op houdt deze muziek gewoon geen stand. Dan wordt het 57 minuten ellenlange herhaling van een al snel platgeslagen idee. In het restaurant is dat prima, voorgerecht, hoofdgerecht, hee de cd is voorbij (of begint opnieuw – maar dat zal amper opvallen). Wat zou er bij het dessert voor spannende muziek volgen?

Het probleem is dat de uitvoering gewoon te slecht is om het idee echt tot zijn recht te laten komen. Dan heb ik het met name over de bandoneon-speler (dat veronderstel ik althans, er is echt weinig informatie over de band te vinden) die weinig blijk geeft van talent. Erger is de percussie, die in veel van de nummers echt een zenuwinzinking bij de argeloze luisteraar kan veroorzaken. Af en toe duikt dan nog een zangeres op die in de verte klinkt als Dani Klein (van Vaya con Dios – geen toevallige vergelijking) maar dan met veel minder talent en vooral minder, ehm, hoe zeg ik dit niet seksistisch, nou ja, zwoel!).

Laat ik er nog twee hoogtepunten uitpikken. Ten eerste ‘Triptico’, dat ondanks de percussie er toch uitspringt door een wat spannender structuur. Ten tweede, het duidelijk beste nummer: de cover van de titelsong van ‘Last tango in Paris’ (eigenlijk: ‘Ultimo tango a Parigi), geschreven door de Argentijnse saxofonist Gato Barbieri. Bij drie luisterbeurten, niet echt kijkend naar de tracklist, werd ik telkens wakker als dit nummer arriveerde.

Dieptepunten? Och, er zit er een tussen waar ik degene die verantwoordelijk is voor de percussie echt in de koeltoren van de Swentiboldcentrale wil dumpen, geen idee welke het was, maar het maakt eigenlijk niet zo veel uit.

Ligt het aan mij of heb je – allicht de zegening van die streamingdiensten – tegenwoordig minder dat je in een zeer groot deel van de horecazaken tegelijkertijd met dezelfde muziek wordt doodgegooid?

“Als dessert serveren wij vandaag onze eigen variatie op de Baba au rhum, met daarbij ijs van hangop en zelfgemaakte crackers van oude kaas. En we hebben om u een plezier te doen de cd gewisseld. Was misschien ook wel tijd, na drie keer dezelfde, hahaha. De ‘Buena Vista Social Club’ kunt u vast wel waarderen.”