#103 Femi Kuti – Femi Kuti (1995) 7/10

Gewoon een lekkere plaat (tot je erbij in slaap valt)

Femi! De zoon van Fela! Om preciezer te zijn: Olufela Olufemi Anikulapo Kuti, de zoon van Fela Anikulapo Kuti. Dat kun je wel horen aan de muziek… Ik bedoel dit niet oneerbiedig, want ongetwijfeld gaat heel veel verloren in mijn westers-getrainde oren, maar ik hoor toch vooral het zelfde soort swingende Afrobeat met stevige jazzinvloeden als zijn vader met behoorlijk veel succes maakte. Eigenlijk is het album met Ginger Baker helemaal niet zo’n goede kennismaking met de muziek van Fela Kuti, ik vind dat zijn normale werk vaak beter is. Een uitstekende kennismaking met het werk van de Nigeriaanse saxofonist (en bespeler van nog een reeks instrumenten, zanger, bandleider en niet te vergeten politiek activist) Fela Kuti is de dubbelverzamelaar ‘Best of the Black President’. Ik ben niet zo’n voorstander van verzamelalbums, maar bij dit soort mensen die hele stapels albums hebben uitgebracht die niet uitblinken in consistentie is het wel een goede manier om kennis te maken met het werk.

Dit album van een van de – volgens wikipedia – slechts drie kinderen van Fela Kuti (die op zeker moment 27 echtgenotes had, tegelijkertijd dus, maar dat had ook weer te maken met politieke vervolging) verscheen in 1995, slechts twee jaar voor de dood van Kuti-senior aan complicaties van AIDS, een ziekte die volgens hemzelf en zijn weduwe (die ene echte) niet bestond. Het was meteen een grote doorbraak voor Femi. Het album, niet de dood van Fela. Volgt u het nog?

Het is voor mij best lastig om deze muziek echt grondig te analyseren. Misschien is er gewoon niet meer hoor, maar ik kom niet veel verder dan dat ik een vrij overtuigende, door en door swingende verzameling lang uitgesponnen jam-achtige nummers hoor met veel call and response-achtige passages. Het is erg aanstekelijk.

Maar het minpunt van dit album is niet moeilijk te vinden. Daar zijn we weer hè, het stamt uit 1995. En dus moeten we 73 minuten doorbrengen met slechts 10 nummers. En eigenlijk zijn het er maar 9, want het nummer ‘Nawa’ – waarover zometeen meer – heeft een separate intro van slechts 31 seconden. Te veel minuten, te weinig nummers. Dat het lang uitgesponnen wordt, dat hoort bij deze muziek. Maar tegen het achtste (zevende) nummer ‘No shame’ begin je op je horloge te kijken en heb je het echt gehad met dit album. Maar dan heb je nog 21 minuten en 3 nummers te gaan. De werkelijk eindeloze call and response in dat op zich best goede nummer had zo veel korter gekund, en dan eindigen we nog met een soort percussiesolo. Scherpere keuzes hadden dit album een graadje beter gemaakt en gewoon een 8 opgeleverd. Mag ik nog een minpunt noemen? Op ‘Plenty nonsense’ zit de drummer, die op zich een aardig potje drumt, een partij te houthakken waardoor je een Fins buitenhuisje de hele winter kunt warmstoken…

Toch, nogmaals: de muziek is erg luisterbaar. De hoogtepunten zijn voor mij ‘Frustrations’ en het genoemde ‘Nawa’.

Mag ik nog een constatering doen? Die niks afdoet aan de muziek hoor. Op de albumhoes zien we Femi – overigens net als zijn vader primair saxofonist en helemaal niet slecht – afgebeeld op een silhouet van het continent Afrika. De onderliggende boodschap lijkt te zijn dat dit album het verhaal van Afrika vertelt of beter: de stem van Afrika vertolkt.

Dat is wel een tikje apart. Afrika is een onwaarschijnlijk groot continent (zoals iedereen weet veel groter dan het op de wereldkaart lijkt door de effecten van de Mercatorprojectie). Het bestaat uit 54 – voor een groot deel door voormalige kolonisten gecreëerde – landen en nog wat niet-zelfstandige gebieden, ik heb geen idee hoeveel volkeren, varieert van (Arabisch-sprekende) Noord-Afrikanen tot Zulu’s en andere inheemse volkeren in Zuid-Afrika en van alles ertussen, allerlei religies, enorme verschillen in rijkdom, culturen, talen, enzovoort enzovoort. Maar Femi voert het woord. Het is een beetje als een Bulgaar die namens Limburgers en Twenten bezwaar maakt tegen het gebruik van de internationale term ‘Tour of Holland’ voor de heringevoerde ‘Ronde van Nederland’. Ik heb het dan over wielrennen, ik schrijf dit terwijl die ronde plaatsvindt. Vandaag een van de twee etappes die daadwerkelijk in Holland plaatsvinden, de resterende vier absoluut niet (Noord-Brabant, Limburg, Drenthe, Gelderland). Sorry, dat moest ik even kwijt.

Anyway: Femi doet het beter dan Fela! En ze doen er allebei te lang over…

[Constatering terzijde: dit album is dus uit 1995, maar in mijn boek uit 2005 is het niet terug te vinden. Het is dus pas in een latere editie toegevoegd aan de lijst. Kritiek op ondervertegenwoordiging van alles buiten West-Europa en Noord-Amerika?]