Ze vergaten naar hun schoenen te kijken!
[Podcast-voorbereiding-aflevering (1001 Album Complaints episode 239) reeds verschenen 15 december 2025]
Van al die bands in het boek vind ik deze toch wel een van de meest merkwaardige namen hebben. The Jesus and Mary Chain. Het roept bij mij associaties op aan zo’n Amerikaans duo dat optreedt in protestantse kerken, met een mevrouw met een uiterst onmodieus kapsel en een te grote gitaar, bijgestaan door een meneer met ook een gitaar of een keyboard wiens kapsel – ongeacht in welke tijd het is opgenomen – bij dertig jaar eerder hoorde, en die samen liedjes zingen waarvan elk derde woord ‘Lord’ is. Met een hoofdletter, uiteraard.
Maar nee, integendeel. Het is een alternatief – aangevuld – duo uit Schotland bestaande uit twee broers: Jim en Bill [William] Reid. De herkomst van de naam is, afgaande op wikipedia, ietwat onduidelijk. Dit album heb ik, net als debuut ‘Psychocandy’ (ook in het boek), maar in alle eerlijkheid is het een van die albums die ik, ehm, niet zo goed ken.
Toen ik het ging luisteren raakte in behoorlijk in verwarring. Ik associeerde de band namelijk met het shoegazer-genre en daar is (vrijwel) niets van te horen op dit album.
De associatie is echter volkomen terecht. ‘Psychocandy’ is misschien wel het begin van het genre (of is het een beweging?), maar op [Darklands] sloeg het duo duidelijk een andere weg in.
Voor we daar over verder gaan: shoegazer? Ik zeg het in mijn woorden. Een met name Brits fenomeen van bands bestaande uit muzikanten die erg in zichzelf gekeerd lijken en die tijdens optreden vooral met hun effectpedalen bezig zijn – en dus voortdurend naar de grond, zo je wil, naar hun schoenen kijken – want de muziek wordt gekenmerkt door enorme bakken sterk vervormd gitaargeluid.
Op dit album zijn er twee fundamentele veranderingen ten opzichte van het debuut. Niet alleen laten ze die muur van gitaarherrie achterwege, de levend-persoon-drummer die er op het eerste album nog bij was is hier vervangen door een machine. Het fascinerende is echter: ondanks dat dit uit 1987 is, als ik het niet had geweten was mij dat niet per se opgevallen. De drumsound en -partijen zijn – zeker voor eind jaren tachtig – redelijk standaard en weliswaar een tikje rechttoe-rechtaan, maar zeker niet storend nep. Omdat ik zo in verwarring raakte deed ik iets voor het eerst: ik heb ook ‘Psychocandy’ geluisterd om te zien waar mijn beeld vandaan kwam. En het rare is: dié drums klinken veel slechter, jarentachtigellende. Drummer Bobby Gillespie was overigens verdergegaan als frontman van Primal Scream. Curieus allemaal.
Maar goed, hoe is deze muziek?
Aangenaam!
Het album begint wat mij betreft geweldig – zoals het hoort – met het titelnummer, een erg prettige poprocksong. En het album vervolgt sterk. Naast ‘Darklands’ is de andere ‘hitsingle’ (alles is relatief – 30 miljoen streams) ‘April skies’ een duidelijk hoogtepunt. De derde single, ‘Happy when it Rains’ – niet te verwarren met ‘Only happy when it rains’ van Garage, dat dus geen cover is – vind ik dan weer wat minder. Het is me net iets te bubblegum-poppy.
En het album kakt ook wel een beetje in naar het einde, vooral met de weinig opwindende slotsong ‘About you’.
Maar dat neemt niet weg dat dit gewoon een misschien niet spectaculair, maar wel aangenaam en best wel sterk album is dat dus ook een behoorlijk cijfer mag krijgen.
“Oh my Lord, we love thee Lord,
[C] [G]
You see my Lord, we need your love
[Am] [F]
Oh Lord, your love heals all, oh Lord
[C] [G]
We wait for you return, oh Lord
[Am}. [F]
Lord my Lord oh Lord Lord my
[C] [G] [Am] [F]
Looooooooord Lord Lord”
[C—————————-C]
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.