#1007 (127) Queens of the Stone Age (1998) 8/10

Het is best wel goed, het is best wel niet mijn ding

[Podcast-voorbereiding-aflevering (1001 Album Complaints episode 236 verschenen 24 november 2025]

Als ik niet ergens een telfout heb gemaakt is dit mijn 127e aflevering van albums uit het boek en dan nog twee die ik zelf heb gekozen (maar waarvan ik dus geen nummer in de playlist zet). Iemand die de helft of zelfs maar een kwart van de blogs tot nu toe heeft gelezen zal één ding heel duidelijk zijn geworden: IK WIL GITAARHERRIE. Het kan dus niet missen: Queens of the Stone Age (of QOTSA, wat voor Nederlanders, zeker als je geen fan bent, natuurlijk een geweldig grappig acroniem is) moet wel mijn ding zijn.

Niet dus.

Ik vind het niet veel.

Ik heb blijkbaar (daar was ik me niet heel bewust van) maar liefst vier albums van QOTSA. Maar niet dit debuut. Ook daarvan had ik geen idee, ik wist wel dat ik albums had, maar welke? Het zijn van die albums die ik kocht omdat het moest en in mijn straatje paste blabla maar waar ik nooit goed naar geluisterd heb en waarvan ik weliswaar de muziek zou herkennen – dat is ook niet zo moeilijk – maar geen idee wat op welk album staat of zelfs hoe die vier zich tot elkaar verhouden. Ten overvloede: ik kocht die albums toen ik al zeker 2.500 andere albums had. Dan wordt het al snel een beetje een blur.

Dus eigenlijk was dit de eerste keer dat ik, zoals dat hoort, echt goed naar QOTSA luisterde.

Ik kan niet ontkennen: dit is echt wel een goed album, met hele sterke en een paar zwakke momenten – maar vooral met een immer doordreunende, eh, dreun. Dat is stonerrock hè. Ik zou geen definitie van het genre, dat ergens aan de buitenrand van heavy metal zit, kunnen geven. Maar die beukende gitaarmuur met weinig verlichting, dat lijkt me wel de essentie.

Waarom doet het me niets? Ik merk dat ik dit misschien wel de moeilijkste beschouwing tot nu toe vind. Want ik kan niet ontkennen dat het goed is, het zou helemaal in het goeie bakje bij mij moeten vallen maar ik kan niet uitleggen waarom het dat toch niet doet. Het is een gevoel, ik kom niet verder dan: het raakt me niet, of nog meer, het glijdt van mij af. Als ik over een week nog een keer luister denk ik dat ik weinig herkenning heb. Sterker, bij de pak ‘m beet zes luisterbeurten was dat al niet het geval. Geen enkel nummer bleef hangen, maar uit mijn aantekeningen maak ik wel op dat de nummers die ik het beste vind er ook consequent uitspringen.

Maar morgen zou ik niet denken: hee, dat is ‘The Bronze’ van QOTSA. Nee, ik zou gewoon weer denken: oh, dat is een van de betere nummers, hoe heet het?

Gek hè.

Behalve het grijzeblubbergehalte kan ik nog wel iets specificeren. De gitaarsound, die vind ik echt problematisch. Het ‘ritmegeluid’ is als zodanig echt heel gaaf: vet, zwaar, heavy. Maar het is wel (ongeveer) hetzelfde geluid, een uur lang. En dan wordt het dus die grijze blubber. Maar erger vind ik het ‘sologeluid’: ook dat is het hele album door hetzelfde en ik vind het lelijk. Gewoon: punt. Lelijk. Een beetje een zalvend geluid, juist niet scherp maar als een irritante zoemtoon. Zo’n mug die ’s nachts in je oor vliegt, maar dan wel een mug formaat hommel. Snap je?

Het album begint echt heel sterk met een paar goeie songs. De hoogtepunten zijn voor mij echter ‘The Bronze’ – al genoemd – en ‘Mexicola’. Een ander interessant nummer is ‘You can’t quit me baby’. Dat is wel een goeie song. Die versnelling na ruim vijf minuten – met dat irritante sologeluid – is goed gedaan. Maar dan moeten we helaas nog bijna naar een minuut, ja wat eigenlijk, niet fade-out maar gewoon overbodige “had maar gewoon een punt gezet voor je aan die onzin begon”-troep.

Dat geldt trouwens ook een beetje voor de laatste twee nummers. En aangezien het album een uur duurt moeten we weer eens constateren: was nou gewoon tien minuten eerder gestopt, dan was het geheel beter geweest. ‘Hispanic impressions’ hadden ze idealiter ook weggelaten, hoewel ik tegelijkertijd moet toegeven dat die houthaksessie onmiskenbaar ook iéts heeft.

Maar toch. Het is gewoon waar: sterke melodieën, pakkende (maar meteen vergeten) songs, een onmiddellijk herkenbaar geluid, een bak gitaarherrie. Ik ben objectief en geef het een dikke viersterrenreview met 8/10.

En als ik over een maand weer eens luister denk ik: “heb ik dit eerder gehoord?”

Always fresh! Met de wilde frisheid van limoenen.

The Bronze

Mexicola

Hispanic impressions bah dieptepunt

You can’t quit me baby beter of toch niet